Muzealna gra terenowa

 


Strzał w 10! Na tropie kultury – wystarczą: telefon, wyobraźnia i ciekawość detektywa!

1.09 – 31.10.2021



Strzał w 10! – to pierwsza gra terenowa przygotowana wspólnie przez trzy wrocławskie instytucje kultury – Pawilon Czterech Kopuł Muzeum Sztuki Współczesnej, Muzeum Współczesne Wrocław i Centrum Kultury Zamek. Celem organizatorów jest zachęcenie rodzin z dziećmi do aktywnego zwiedzania Wrocławia oraz promocja sztuki współczesnej.


Odbiorcami Strzału w 10! są rodziny z dziećmi w wieku 6–12 lat. W pierwszej edycji wspólnej zabawy uczestnicy poznają otoczenie trzech instytucji oraz ich historię i rolę, jaką pełnią na artystycznej mapie Wrocławia. Wszystkie te instytucje znajdują się na trasie tramwaju nr 10, więc można je odwiedzić, podróżując tym środkiem komunikacji.


Aby wziąć udział w zabawie, wystarczy zainstalować w telefonie aplikację do skanowania kodów QR, udać się do każdej z instytucji, a następnie, idąc tropem kodów QR, rozwiązywać zagadki. W każdym z miejsc na uczestników będą czekać zadania z trzech obszarów: otoczenie, architektura i sztuka.


Po odwiedzeniu wszystkich instytucji i zebraniu na specjalnej ulotce pieczątek potwierdzających wykonanie zadań, uczestnicy wezmą udział w losowaniu wyjątkowych nagród. Gra zakończy się 31 października 2021, a nagrodzonych poznamy w drugiej połowie listopada 2021.


Link do filmu promocyjnego: https://youtu.be/1rMlqi0Qomo


Organizatorzy:

Centrum Kultury Zamek

Muzeum Współczesne Wrocław

Pawilon Czterech Kopuł Muzeum Sztuki Współczesnej Oddział Muzeum Narodowego we Wrocławiu

Komentarze

  1. Anonimowy1 września 2021 04:11

    Mam nadzieję na coś podobnego w przyszłości, ale dla starszej grupy wiekowej, żebym mogła się załapać :) Uwielbiam wrocławskie muzea, ciekawie byłoby wejść w interakcję z nimi w taki sposób.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Brawurowa premiera "Manekinów" w Operze Wrocławskiej

Obraz
                                                         Foto: Natalia Kabanow   Idąc na premierę MANEKINÓW do Opery Wrocławskiej 1 marca zupełnie nie spodziewałam się dzieła tak wyrafinowanego, tak pełnego niuansów i subtelności schulzowskiego tekstu (wykorzystano opowiadania z cyklu SKLEPY CYNAMONOWE -  Manekiny", "Traktat o manekinach albo Wtóra Księga Rodzaju," "Traktat o manekinach. Ciąg dalszy", "Traktat o manekinach. Dokończenie" ), a przy tym tak nowoczesnego, wzbogaconego multimedialną scenografią, znakomitymi szalenie skomplikowanymi kostiumami (Martyna Cierpisz) przywodzącymi na myśl Teatr Józefa Szajny i dawne spektakle według prozy Witkacego (Teatr Cricot 2 Tadeusza Kantora). Reżyserka Kamila Siwińska stworzyła widowisko niełatwe, pełne współczesnych odniesień, które wraz z muzyką i śpiewem wzbudza w widzu ogrom różnorodnych emocji - od refleksji po zachwyt wizualnymi atrakcjami.  Właściwie, cytując dwie barwne postacie dziewczyn do szyci
Czytaj więcej

"Staram się zbytnio nie intelektualizować swojego malarstwa" — wywiad z argentyńskim malarzem Alejandrem Mariottim

Obraz
W cyklu Wywiad z artystą - Alejandro Mariotti Artystyczne spojrzenie: Jakie były Pana pierwsze świadomie namalowane prace plastyczne? Alejandro Mariotti: Pamiętam trzy z nich, z czasów mojego wczesnego dzieciństwa w Mendozie, w Argentynie. Pierwszy to p ortret nauczycielki wykonany ołówkiem. Kiedy dałem go jej, to zarówno ona jak i wszyscy uczniowie w klasie stwierdzili, że to naprawdę do niej podobne. Ale dla mnie coś było w tym portrecie nie tak. Po chwili wpatrywania się w tą pracę zdałem sobie sprawę, że brakuje nosa. Kolejna praca, namalowana w czasie wojny o Falklandy Malwiny, również wykonana została  ołówkiem. Narysowałem  typowego gaucho (argentyńskiego wiejskiego jeźdźca) na małej drewnianej łódce, atakującego za pomocą swojego „boleadorą” (to kamienie pokryte skórą i połączone sznurkami, których używa się do łapania zwierząt za nogi) angielskiego żołnierza stojącego z karabinem maszynowym na łodzi podwodnej. Ale najważniejszy był mały „plener” dla dzieci w parku w Mendozie.
Czytaj więcej

"Nasze imprezy są flamenco, żyjemy flamenco, śpimy flamenco i jemy flamenco" – wywiad z Tomatito

Obraz
    W cyklu Wywiad z artystą - Tomatito* Artystyczne spojrzenie: Skąd wziął się Pana pseudonim TOMATITO i od kiedy zaczął go Pan używać? Podobno wiąże się to z Pana dziadkiem? Tomatito :  Oczywiście, tutaj ( w Andaluzji - przyp.tłum. ) przodkowie nadają przydomki i stąd on się wziął. Miguel Tomate… wnuk Tomate… Tomatito – od tego wszystko się zaczęło. Artystyczne spojrzenie: Pochodzi Pan z małego miasteczka w Almerii. Jak to się stało, że takie sławy jak Paco de Lucia zainteresowały się Pana umiejętnościami? Jak doszło do Pana współpracy z tym wybitnym gitarzystą flamenco, był Pan przecież wtedy jeszcze bardzo młody? Tomatito: Wyjechałem z Almerii do Malagi i przez jakiś czas mieszkałem w Maladze, tam poznałem Camaróna i Paco de Lucíę. Do Malagi pojechałem bardzo młodo, gdy miałem 10 lat. Artystyczne spojrzenie: Na jakiej gitarze grał Pan na początku? Czy miała swoją nazwę, bo przecież wielu gitarzystów nadaje nazwy swoim gitarom? Kolekcjonuje Pan gitary? Tomatito : Zacząłem od gitary
Czytaj więcej