Kosmiczne wizje Joanny Banek

Joanna Banek tworzy świat na nowo - z maciupeńkich ruloników papierowych wykonuje abstrakcyjne reliefy, które budzą skojarzenia z formami kosmicznymi. Niektóre prace przypominają  erupcje wulkanów; geometryczne formy świadczą o próbach stworzenia jakiegoś swoistego porządku, w którym artystka pokazuje nam swoje własne eksperymenty z przestrzenią, światłem, skalą...


Tytuł wystawy w galerii Floriańska 22 w Krakowie "Makro i mikro", sugeruje, że Joanna Banek próbuje pokazać wizje świata z różnych perspektyw, z odmiennych punktów widzenia.
Zawieszone u sufitu prace otoczone są tymi, które wypełniają ściany. Właściwie cała ta wystawa na pierwszy rzut oka jest czarno-biała; dopiero z bliska widać, zróżnicowanie tonacji i subtelne zmiany kolorystyczne. Krakowska artystka eksperymentuje z formą - jej kompozycje są jak pradawne opowieści o stworzeniu świata, nawiązują też, jak się wydaje, do eksperymentów artystycznych, dla których pożywką jest obserwacja rzeczywistości - kryształy, minerały, fraktale, labirynty...
W starej krakowskiej kamienicy na I piętrze przy ulicy Floriańskiej rozgrywają się na obrazach Joanny Banek niezwykłe przekształcenia form - obrazy zmieniają się w reliefy, w formy niemal rzeźbiarskie, a czarno-białe abstrakcyjne labirynty zdają się ożywać, a może tylko czekają na ożywienie. Z bliska prace te są niepokojące, niczym widziane z kosmosu formy ni to skał ni to wypiętrzeń.
Dodatkowym metafizycznym walorem tych prac jest ich klimat, przywodzący na myśl bardzo piękne, choć zupełnie nierzeczywiste krajobrazy, jakie czasem można zobaczyć na starych filmach fantastyczno-naukowych. Te obrazy są jakby zatrzymanymi w ruchu, siłą zamkniętymi w ramach trójwymiarowych obszarów, erupcjami powstałymi w tajemniczych prehistorycznych czasach, gdzieś w jakimś zakątku wszechświata. Warto zobaczyć.
Ekspozycja czynna będzie do 4 kwietnia 2017 r.

Foto: dzięki uprzejmości galerii Floriańska 22 w Krakowie

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Brawurowa premiera "Manekinów" w Operze Wrocławskiej

Obraz
                                                         Foto: Natalia Kabanow   Idąc na premierę MANEKINÓW do Opery Wrocławskiej 1 marca zupełnie nie spodziewałam się dzieła tak wyrafinowanego, tak pełnego niuansów i subtelności schulzowskiego tekstu (wykorzystano opowiadania z cyklu SKLEPY CYNAMONOWE -  Manekiny", "Traktat o manekinach albo Wtóra Księga Rodzaju," "Traktat o manekinach. Ciąg dalszy", "Traktat o manekinach. Dokończenie" ), a przy tym tak nowoczesnego, wzbogaconego multimedialną scenografią, znakomitymi szalenie skomplikowanymi kostiumami (Martyna Cierpisz) przywodzącymi na myśl Teatr Józefa Szajny i dawne spektakle według prozy Witkacego (Teatr Cricot 2 Tadeusza Kantora). Reżyserka Kamila Siwińska stworzyła widowisko niełatwe, pełne współczesnych odniesień, które wraz z muzyką i śpiewem wzbudza w widzu ogrom różnorodnych emocji - od refleksji po zachwyt wizualnymi atrakcjami.  Właściwie, cytując dwie barwne postacie dziewczyn do szyci
Czytaj więcej

"Staram się zbytnio nie intelektualizować swojego malarstwa" — wywiad z argentyńskim malarzem Alejandrem Mariottim

Obraz
W cyklu Wywiad z artystą - Alejandro Mariotti Artystyczne spojrzenie: Jakie były Pana pierwsze świadomie namalowane prace plastyczne? Alejandro Mariotti: Pamiętam trzy z nich, z czasów mojego wczesnego dzieciństwa w Mendozie, w Argentynie. Pierwszy to p ortret nauczycielki wykonany ołówkiem. Kiedy dałem go jej, to zarówno ona jak i wszyscy uczniowie w klasie stwierdzili, że to naprawdę do niej podobne. Ale dla mnie coś było w tym portrecie nie tak. Po chwili wpatrywania się w tą pracę zdałem sobie sprawę, że brakuje nosa. Kolejna praca, namalowana w czasie wojny o Falklandy Malwiny, również wykonana została  ołówkiem. Narysowałem  typowego gaucho (argentyńskiego wiejskiego jeźdźca) na małej drewnianej łódce, atakującego za pomocą swojego „boleadorą” (to kamienie pokryte skórą i połączone sznurkami, których używa się do łapania zwierząt za nogi) angielskiego żołnierza stojącego z karabinem maszynowym na łodzi podwodnej. Ale najważniejszy był mały „plener” dla dzieci w parku w Mendozie.
Czytaj więcej

"Nasze imprezy są flamenco, żyjemy flamenco, śpimy flamenco i jemy flamenco" – wywiad z Tomatito

Obraz
    W cyklu Wywiad z artystą - Tomatito* Artystyczne spojrzenie: Skąd wziął się Pana pseudonim TOMATITO i od kiedy zaczął go Pan używać? Podobno wiąże się to z Pana dziadkiem? Tomatito :  Oczywiście, tutaj ( w Andaluzji - przyp.tłum. ) przodkowie nadają przydomki i stąd on się wziął. Miguel Tomate… wnuk Tomate… Tomatito – od tego wszystko się zaczęło. Artystyczne spojrzenie: Pochodzi Pan z małego miasteczka w Almerii. Jak to się stało, że takie sławy jak Paco de Lucia zainteresowały się Pana umiejętnościami? Jak doszło do Pana współpracy z tym wybitnym gitarzystą flamenco, był Pan przecież wtedy jeszcze bardzo młody? Tomatito: Wyjechałem z Almerii do Malagi i przez jakiś czas mieszkałem w Maladze, tam poznałem Camaróna i Paco de Lucíę. Do Malagi pojechałem bardzo młodo, gdy miałem 10 lat. Artystyczne spojrzenie: Na jakiej gitarze grał Pan na początku? Czy miała swoją nazwę, bo przecież wielu gitarzystów nadaje nazwy swoim gitarom? Kolekcjonuje Pan gitary? Tomatito : Zacząłem od gitary
Czytaj więcej