Ćwiczenia Kasi Kmity w Muzeum Architektury


Sympozjum Plastyczne Wrocław ’70 – niezwykłe spotkanie artystów, krytyków i teoretyków sztuki, które odbyło się we Wrocławiu w pierwszych miesiącach 1970 roku – było dla ówczesnego środowiska artystycznego w Polsce przestrzenią wymiany myśli i wykuwania nowych kierunków w polskiej sztuce. Wydarzenie to – pomimo, a może właśnie dlatego, że jego burzliwe w przebiegu obrady doprowadziły do powstania jedynie nielicznych realizacji – jeszcze w latach 70. obrosło legendarną sławą i do dziś prowokuje do dyskusji.


Projekt „Ćwiczenia z wyobraźni” stanowi reinterpretację „legendarnego”, „fantastyczno-niemożliwego” rysu, jaki wpisany jest w pamięć o Sympozjum Plastycznym Wrocław ‘70. Wychodząc od materiałów źródłowych, archiwaliów i dokumentacji, ma ich zawartość przekraczać, rozbudowywać tworzoną przez nie narrację. Podstawowym punktem odniesienia dla artystyczno-kuratorskiego zespołu są prywatne historie opowiadające o jednostkowych sposobach doświadczania tego historycznego wydarzenia. W jaki sposób Sympozjum zapamiętali jego uczestnicy i uczestniczki: artystki i artyści, organizatorzy i organizatorki, widzki i widzowie? Subiektywne opowieści o tym historycznych wydarzeniu, odkrywane podczas rozmów, lektury dzienników, przeglądania starych albumów, złożyły się na fabularny szkielet projektu.

Na jego podstawie powstały ilustracyjne prace stworzone przez Kasię Kmitę – wrocławską malarkę, posługującą się skrupulatnie dopracowaną, inspirowaną tradycyjnymi ludowymi kodrami formą wycinanki. Jej papierowe obrazy są często pierwszymi wizualnymi reprezentacjami nieudokumentowanych, mniej oficjalnych, ale nie mniej istotnych momentów Sympozjum. Składającym się na wystawę uprzestrzennionym kompozycjom (nasuwającym na myśl złożoną architektoniczne makiety, scenografię czy formułę “pop-up books”) towarzyszą komentarze, stanowiące przetworzenie informacji odnalezionych w wypowiedziach, archiwalnych tekstach, fotografiach. Wizualno-dźwiękowa instalacja ma stanowić próbę fabularyzacji, a nawet beletryzacji historii Sympozjum – być świadomie tworzonym wkładem do mitycznej sławy wydarzenia z 1970 roku, do folkloru polskiego środowiska artystycznego.

Projekt prezentowany będzie rozdziałami. 

Organizatorzy: Muzeum Architektury we Wrocławiu i TIFF Center


Partner organizacyjny: Krupa Gallery

Wydarzenie jest częścią Sympozjum Wrocław 70/20 - oddolnego programu obchodów 50. rocznicy Sympozjum Plastycznego Wrocław ‘70. Organizację Sympozjum Wrocław 70/20 dofinansowano ze środków Gminy Wrocław.

 

Muzeum Architektury we Wrocławiu, ul. Bernardyńska 5

Kurator: Kuba Żary


17.03-14.04 – projekt w procesie

14.04-22.08. – wystawa

(informacja prasowa) 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Brawurowa premiera "Manekinów" w Operze Wrocławskiej

Obraz
                                                         Foto: Natalia Kabanow   Idąc na premierę MANEKINÓW do Opery Wrocławskiej 1 marca zupełnie nie spodziewałam się dzieła tak wyrafinowanego, tak pełnego niuansów i subtelności schulzowskiego tekstu (wykorzystano opowiadania z cyklu SKLEPY CYNAMONOWE -  Manekiny", "Traktat o manekinach albo Wtóra Księga Rodzaju," "Traktat o manekinach. Ciąg dalszy", "Traktat o manekinach. Dokończenie" ), a przy tym tak nowoczesnego, wzbogaconego multimedialną scenografią, znakomitymi szalenie skomplikowanymi kostiumami (Martyna Cierpisz) przywodzącymi na myśl Teatr Józefa Szajny i dawne spektakle według prozy Witkacego (Teatr Cricot 2 Tadeusza Kantora). Reżyserka Kamila Siwińska stworzyła widowisko niełatwe, pełne współczesnych odniesień, które wraz z muzyką i śpiewem wzbudza w widzu ogrom różnorodnych emocji - od refleksji po zachwyt wizualnymi atrakcjami.  Właściwie, cytując dwie barwne postacie dziewczyn do szyci
Czytaj więcej

"Staram się zbytnio nie intelektualizować swojego malarstwa" — wywiad z argentyńskim malarzem Alejandrem Mariottim

Obraz
W cyklu Wywiad z artystą - Alejandro Mariotti Artystyczne spojrzenie: Jakie były Pana pierwsze świadomie namalowane prace plastyczne? Alejandro Mariotti: Pamiętam trzy z nich, z czasów mojego wczesnego dzieciństwa w Mendozie, w Argentynie. Pierwszy to p ortret nauczycielki wykonany ołówkiem. Kiedy dałem go jej, to zarówno ona jak i wszyscy uczniowie w klasie stwierdzili, że to naprawdę do niej podobne. Ale dla mnie coś było w tym portrecie nie tak. Po chwili wpatrywania się w tą pracę zdałem sobie sprawę, że brakuje nosa. Kolejna praca, namalowana w czasie wojny o Falklandy Malwiny, również wykonana została  ołówkiem. Narysowałem  typowego gaucho (argentyńskiego wiejskiego jeźdźca) na małej drewnianej łódce, atakującego za pomocą swojego „boleadorą” (to kamienie pokryte skórą i połączone sznurkami, których używa się do łapania zwierząt za nogi) angielskiego żołnierza stojącego z karabinem maszynowym na łodzi podwodnej. Ale najważniejszy był mały „plener” dla dzieci w parku w Mendozie.
Czytaj więcej

"Nasze imprezy są flamenco, żyjemy flamenco, śpimy flamenco i jemy flamenco" – wywiad z Tomatito

Obraz
    W cyklu Wywiad z artystą - Tomatito* Artystyczne spojrzenie: Skąd wziął się Pana pseudonim TOMATITO i od kiedy zaczął go Pan używać? Podobno wiąże się to z Pana dziadkiem? Tomatito :  Oczywiście, tutaj ( w Andaluzji - przyp.tłum. ) przodkowie nadają przydomki i stąd on się wziął. Miguel Tomate… wnuk Tomate… Tomatito – od tego wszystko się zaczęło. Artystyczne spojrzenie: Pochodzi Pan z małego miasteczka w Almerii. Jak to się stało, że takie sławy jak Paco de Lucia zainteresowały się Pana umiejętnościami? Jak doszło do Pana współpracy z tym wybitnym gitarzystą flamenco, był Pan przecież wtedy jeszcze bardzo młody? Tomatito: Wyjechałem z Almerii do Malagi i przez jakiś czas mieszkałem w Maladze, tam poznałem Camaróna i Paco de Lucíę. Do Malagi pojechałem bardzo młodo, gdy miałem 10 lat. Artystyczne spojrzenie: Na jakiej gitarze grał Pan na początku? Czy miała swoją nazwę, bo przecież wielu gitarzystów nadaje nazwy swoim gitarom? Kolekcjonuje Pan gitary? Tomatito : Zacząłem od gitary
Czytaj więcej