Wystawa pandemiczna w Pawilonie Czterech Kopuł




Nareszcie można zwiedzać w realu muzea i nareszcie, choć z obostrzeniami, to jednak można oglądać wystawy bez pośrednictwa internetu. Po długim czasie gdy zamknięte były muzea i galerie w Polsce wreszcie możemy przechadzać się między dziełami sztuki i podziwiać na żywo prace ulubionych artystów i artystek. Pierwsza otwarta w lutym ekspozycja w Pawilonie Czterech Kopuł we Wrocławiu ma znaczący tytuł.


"BYpass. Sztuka pandemiczna" to prezentacja wybranych 100 dzieł 45 artystów i artystek polskich i zagranicznych z kolekcji własnej wrocławskiego Muzeum Narodowego. Zachowano parytet, więc na wystawie pokazano tyle samo prac kobiet artystek jak i mężczyzn.

 

Układ wystawy jest alfabetyczny, a prace z tej ekspozycji mają "rezonować" z tymi, które pokazywane są na stałej wystawie w Pawilonie Czterech Kopuł. Cztery kuratorki położyły nacisk na prezentację sztuki wrocławskiej. 

 

Mamy tu zatem tak wybitne osobowości jak mistrzyni ceramiki  Krystyna Cybińska, awangardowy twórca Andrzej Lachowicz, związana z pismem Odra Krzesława Maliszewska czy malarka Jolanta Nitka. Ekspozycja pokazuje malarstwo, rzeźbę, fotografię, video. Wiele z tych prac pokazywanych jest niezmiernie rzadko.


Do szczególnie cennych należą prace Wolfa Vostella, Guenthera Ueckera (niemieckiego nestora awangardy, którego instalację Młyn Piaskowy można oglądać w nieustannym ruchu na zadaszonym dziedzińcu P4K).

 

Sporo dzieł stanowi dary samych artystów, które znalazły się w muzealnych zbiorach po wystawach. Ciekawie i różnorodnie prezentują się fotografie - od zdjęć Adama Bujaka dokumentujących obrzędy religijne i pielgrzymki po awangardowe eksperymenty Andrzeja Lachowicza i socjologiczne kolaże Zofii Rydet.


Wystawa w czasach pandemii koronawirusa, w sytuacji niepewności co do dalszego funkcjonowania w realu muzeów, jest wyrazem nadziei na powrót do normalności, choć z wiadomych względów na tłumne wernisaże nie ma na razie co liczyć. Warto obejrzeć ekspozycję "BYpass. Sztuka pandemiczna" wraz z galerią stałą, gdzie w poszczególnych salach umieszczono także nowe muzealne nabytki (m. in. karty z ksiąg artystycznych Zbigniewa Makowskiego czy szklane dzieła Marzeny Krzemińskiej - Baluch). 

Wystawa czynna jest do 16 maja. 


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Brawurowa premiera "Manekinów" w Operze Wrocławskiej

Obraz
                                                         Foto: Natalia Kabanow   Idąc na premierę MANEKINÓW do Opery Wrocławskiej 1 marca zupełnie nie spodziewałam się dzieła tak wyrafinowanego, tak pełnego niuansów i subtelności schulzowskiego tekstu (wykorzystano opowiadania z cyklu SKLEPY CYNAMONOWE -  Manekiny", "Traktat o manekinach albo Wtóra Księga Rodzaju," "Traktat o manekinach. Ciąg dalszy", "Traktat o manekinach. Dokończenie" ), a przy tym tak nowoczesnego, wzbogaconego multimedialną scenografią, znakomitymi szalenie skomplikowanymi kostiumami (Martyna Cierpisz) przywodzącymi na myśl Teatr Józefa Szajny i dawne spektakle według prozy Witkacego (Teatr Cricot 2 Tadeusza Kantora). Reżyserka Kamila Siwińska stworzyła widowisko niełatwe, pełne współczesnych odniesień, które wraz z muzyką i śpiewem wzbudza w widzu ogrom różnorodnych emocji - od refleksji po zachwyt wizualnymi atrakcjami.  Właściwie, cytując dwie barwne postacie dziewczyn do szyci
Czytaj więcej

"Staram się zbytnio nie intelektualizować swojego malarstwa" — wywiad z argentyńskim malarzem Alejandrem Mariottim

Obraz
W cyklu Wywiad z artystą - Alejandro Mariotti Artystyczne spojrzenie: Jakie były Pana pierwsze świadomie namalowane prace plastyczne? Alejandro Mariotti: Pamiętam trzy z nich, z czasów mojego wczesnego dzieciństwa w Mendozie, w Argentynie. Pierwszy to p ortret nauczycielki wykonany ołówkiem. Kiedy dałem go jej, to zarówno ona jak i wszyscy uczniowie w klasie stwierdzili, że to naprawdę do niej podobne. Ale dla mnie coś było w tym portrecie nie tak. Po chwili wpatrywania się w tą pracę zdałem sobie sprawę, że brakuje nosa. Kolejna praca, namalowana w czasie wojny o Falklandy Malwiny, również wykonana została  ołówkiem. Narysowałem  typowego gaucho (argentyńskiego wiejskiego jeźdźca) na małej drewnianej łódce, atakującego za pomocą swojego „boleadorą” (to kamienie pokryte skórą i połączone sznurkami, których używa się do łapania zwierząt za nogi) angielskiego żołnierza stojącego z karabinem maszynowym na łodzi podwodnej. Ale najważniejszy był mały „plener” dla dzieci w parku w Mendozie.
Czytaj więcej

"Nasze imprezy są flamenco, żyjemy flamenco, śpimy flamenco i jemy flamenco" – wywiad z Tomatito

Obraz
    W cyklu Wywiad z artystą - Tomatito* Artystyczne spojrzenie: Skąd wziął się Pana pseudonim TOMATITO i od kiedy zaczął go Pan używać? Podobno wiąże się to z Pana dziadkiem? Tomatito :  Oczywiście, tutaj ( w Andaluzji - przyp.tłum. ) przodkowie nadają przydomki i stąd on się wziął. Miguel Tomate… wnuk Tomate… Tomatito – od tego wszystko się zaczęło. Artystyczne spojrzenie: Pochodzi Pan z małego miasteczka w Almerii. Jak to się stało, że takie sławy jak Paco de Lucia zainteresowały się Pana umiejętnościami? Jak doszło do Pana współpracy z tym wybitnym gitarzystą flamenco, był Pan przecież wtedy jeszcze bardzo młody? Tomatito: Wyjechałem z Almerii do Malagi i przez jakiś czas mieszkałem w Maladze, tam poznałem Camaróna i Paco de Lucíę. Do Malagi pojechałem bardzo młodo, gdy miałem 10 lat. Artystyczne spojrzenie: Na jakiej gitarze grał Pan na początku? Czy miała swoją nazwę, bo przecież wielu gitarzystów nadaje nazwy swoim gitarom? Kolekcjonuje Pan gitary? Tomatito : Zacząłem od gitary
Czytaj więcej