Koncert Les Fo Plafonds we wrocławskim Imparcie

 



Koncert zespołu Les Fo Plafonds w Imparcie w ramach tegorocznej edycji PPA to była szalona jazda muzyków z ulicy Poubelle'a, grających na recyklingowych instrumentach największe muzyczne hity. Klimat francuskiego kabaretu (bardzo w stylu muzycznego duetu Tony Blanquette & Charly VooDoo i ich parodii "Quand la musique est bonne "), francuska uliczka imienia wynalazcy ulicznych kubłów na śmieci, paryskie bistro i domek, nawiedziło kilku zwariowanych muzyków, dając pełne klaunady (z aluzją do filmów Luisa de Funesa, a zwłaszcza "Skrzydełka czy nóżki" z doskonałym komikiem Colluche'm), frenetyczne, zabawne, rozśmieszające wielopoziomowe perfekcyjnie skomponowane burleskowe widowisko.

Największe hity muzyczne z kompletnie odjechaną wersją przeboju Queen "We are the Champions" i "Show must go on", a także z damsko- męskim pojedynkiem na wykonanie arii z "Carmen" Bizeta, techno party a' la Scooter, thrillerem Michaela Jacksona... Nie mówiąc już o przeboju "Pump it up" Black Eyed Peas, który fantastycznie wpleciony został w akcję francuskiego cyklu filmowego TAXI wyprodukowanego przez Luca Bessona i genialnie wykorzystany jako cover przez zespół Les Fo Plafonds.

I te trąbki, gwizdki, dzwonki, bębny, grzechotki, nawet zabawkowe chrumkające świnki i inne obłędne instrumenty, jak ten ze zmywarki pełnej naczyń (z muzykiem w środku), a także stworzone z człowieka oplecionego rurami, który rusza niczym rakieta w kosmos, nie mówiąc już o pojawiającym się znienacka rozpadającym się, lecz wciąż grającym muzyku "inwalidzie" (zaczęło się niewinnie od nogi w gipsie), czy też o fopladondzkim solistach- uzurpatorach, żądnych dorwania się do mikrofonu i śpiewania na przekór trwającego utworu, przeboju netflixowego serialu La Casa de Papel "Bella Ciao!"...

To był koncert rozsadzających wrocławską scenę hiperaktywnością paryskich Les Fo Plafonds, genialnie przygotowanych aktorsko, głosowo, akrobatyczne, megasprawnych żonglerów słowami, scenkami, aluzjami do muzyki filmowej i klasycznej. Było fantastycznie!

Wystąpili: Fabrice Guilbault, Marlène Pécot, Julien Thomas, François Babin, Pierre Derrien, Antoine Bouillaud, Benjamin Giet, Adèle Camara

Fot. Łukasz Giza

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Wszyscy jesteśmy barbarzyńcami?

Obraz
Foto: Filip Wierzbicki Najnowszy spektakl we Wrocławskim Teatrze Współczesnym to brutalna opowieść  o tym jak bardzo każdy z nas jest podatny na wygodne "nicniesłyszenie" i "nicniewidzenie", jak łatwo i z jakim entuzjazmem przymykamy oczy na zło, które podstępnie wdziera się w nasze życie i powoli niszczy je, zatapiając w mroku i ohydzie nasze codzienne życie.  "Czekając na barbarzyńców"  w reżyserii Marka Fiedora to pierwsza polska teatralna adaptacja powieści noblisty Johna Maxwella Coetzee. Południowoafrykański pisarz zajrzał pod aksamitną podszewkę kulturalnego dobrze wychowanego i wykształconego człowieka, który zdaje się doskonale wiedzieć, czym jest dobro i zło i jak należy postępować, by być sprawiedliwym w ocenie otaczającego świata i ludzi. Bohaterem  spektaklu jest Sędzia (Janusz Stolarski), człowiek tuż przed emeryturą, mający swoje słabostki (wizyty u prostytutki), urzędnik Imperium, uważający sam siebie za wartościowego obywatela, który żyje ...
Czytaj więcej

"Nabucco" - o żądzy władzy, miłości i nienawiści

Obraz
  Po długiej przerwie w październiku znów w Operze Wrocławskiej zagościł jeden z wczesnych utworów  Giuseppe Verdiego, ukończony w 1841 roku przez młodego wówczas 28-letniego kompozytora po traumatycznej śmierci żony i dzieci. Libretto napisał Temistocle Solea, a premiera miała miejsce w mediolańskiej La Scali w 1842 roku.  Najnowszy spektakl NABUCCO  w Operze Wrocławskiej wyreżyserowany został przez Tomasza Janczaka w gwiazdorskiej obsadzie, a właściwie w dwóch obsadach, z minimalistyczną szarą "kamienną" aranżacją sceny, na której wyświetlane są mocne ikonograficznie elementy takie jak płonąca albo spływająca krwią menora. To spektakl  o "niewoli babilońskiej" podglądany  przez oko wyświetlane na jednej z kolumn, a raczej pilastrów świątyni jerozolimskiej, która stanowi  główne miejsce akcji. Nie wiemy czy to boskie oko, czy oko władcy, który śledzi to, co się dzieje na scenie. A dzieje się wiele. Żądny władzy tytułowy Nabucco, czyli Nabuchodonozor, ...
Czytaj więcej

Uwaga! Czerwone w pantomimicznym stadzie

Obraz
Stado  siedzi pokornie i czeka, a na zewnątrz czai się zło. Potwory krwiożercze, rogate, i demon uwodzicielski wyjący upiornie, w dzikim szale  forsujący ogrodzenie i wdzierający się, by zmysłowo doświadczyć kontaktu z ludźmi z osady. Wrocławski Teatr Pantomimy nawiedziło stado szalone i nieokiełznane. Słuchamy wraz z nim parodii reklam, popularnych niegdyś dżingli, a nawet Violetty Villas i Krzysztofa Krawczyka. Stado pantomimiczne żyje własnym rytmem i własnymi perwersjami. Rodzi się martwe dziecko przywiezione do lasu z miasta (genialny Matrix Eloya Moreno Gallego w peruce i szpilkach, upiornie umalowany, z brzuchem ciążowym, który zamienia się w garb, a potem Eloy już tylko pusty wózek wozi po scenie niczym postać zbiegła z jakiegoś kantorowskiego spektaklu).  Dzieci  w stadzie są dziwne i szukają sobie podobnych. Wszyscy szukają mocnych wrażeń. Zatracają się w transowej muzyce i ulegają wpływom czarnego księżyca. Dzieje się dużo i strasznie. Osada odcięta jest o...
Czytaj więcej