Grupa OŚcienia w Chorzowie


Powstała na przełomie lat 80. i 90. XX w. opolska Grupa OŚcienia prezentuje swoje prace w Miejskiej Galerii Sztuki MM w Chorzowie. Artyści, którzy różnią się zasadniczo, reprezentując odmienne style w malarstwie lub rzeźbie, jak zawsze zaprosili na swoją prezentację gościa - tym razem jest to chorzowska mistrzyni ceramiki Anna Stawiarska, uznana już artystka, absolwentka wydziału ceramiki i szkła wrocławskiej uczelni.
Grupę OŚcienia tworzą Tomasz Chmielewski, Jerzy Dmitruk, Marian Molenda, Zbigniew Natkaniec, Krzysztof Rozpondek i Edward Syty. Mieszkają i tworzą na Opolszczyźnie, choć ukończyli różne uczelnie plastyczne. Ich prace budzą w widzu zaskoczenie - na chorzowskiej wystawie możemy zobaczyć np. przywieszoną do ściany niekończącą się rękę albo samochodzik przypominający te, jakie w czasach PRL jeździły po polskich drogach.


Te zdumiewające obiekty rzeźbiarskie absolwenta poznańskiej PWSSP Zbigniewa Natkańca skonfrontowane zostały z niewielkimi ażurowymi rzeźbami Tomasza Chmielewskiego (marmurowe śnieżnobiałe "Logo", przez które wernisażowi goście próbowali wyglądać jak przez okienko, obserwując kolejne prace ustawione w rzędzie). Chmielewski to twórca, który ukończył warszawską ASP.


Zawieszone nieopodal przyciągają wzrok prace malarskie Jerzego Dmitruka urzekające bajecznymi kolorami i surrealistycznym humorem (można tam zobaczyć np. porywacza kaktusowego albo kelnera z wielką rybą pod pachą), a wielkoformatowe "chropowate" prace z cyklu "Obrazy plażowe" Edwarda Sytego, który ukończył krakowską ASP wykonane techniką akrylu, najlepiej oglądać z pewnej odległości.


Malarstwo i rzeźba na tej wystawie przenikają się i uzupełniają. W mniejszej z sal galerii można podziwiać ceramiczne prace od lat związanego z wydziałem ceramiki i szkła wrocławskiej ASP Krzysztofa Rozpondka (na wystawie ciekawość budzą jego ceramiczne obiekty takie jak kosmiczny "Organ II"z 2015 roku, albo abstrakcyjne "Gracje" z 2016/2017) oraz "plakiety" przypominające wielkie piernikowe ciastka (!) z motywami architektury miejskiej (Oleśnica) lub widokami górskimi autorstwa Anny Stawiarskiej.


Wystawa czynna jest do 25 marca.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Brawurowa premiera "Manekinów" w Operze Wrocławskiej

Obraz
                                                         Foto: Natalia Kabanow   Idąc na premierę MANEKINÓW do Opery Wrocławskiej 1 marca zupełnie nie spodziewałam się dzieła tak wyrafinowanego, tak pełnego niuansów i subtelności schulzowskiego tekstu (wykorzystano opowiadania z cyklu SKLEPY CYNAMONOWE -  Manekiny", "Traktat o manekinach albo Wtóra Księga Rodzaju," "Traktat o manekinach. Ciąg dalszy", "Traktat o manekinach. Dokończenie" ), a przy tym tak nowoczesnego, wzbogaconego multimedialną scenografią, znakomitymi szalenie skomplikowanymi kostiumami (Martyna Cierpisz) przywodzącymi na myśl Teatr Józefa Szajny i dawne spektakle według prozy Witkacego (Teatr Cricot 2 Tadeusza Kantora). Reżyserka Kamila Siwińska stworzyła widowisko niełatwe, pełne współczesnych odniesień, które wraz z muzyką i śpiewem wzbudza w widzu ogrom różnorodnych emocji - od refleksji po zachwyt wizualnymi atrakcjami.  Właściwie, cytując dwie barwne postacie dziewczyn do szyci
Czytaj więcej

"Staram się zbytnio nie intelektualizować swojego malarstwa" — wywiad z argentyńskim malarzem Alejandrem Mariottim

Obraz
W cyklu Wywiad z artystą - Alejandro Mariotti Artystyczne spojrzenie: Jakie były Pana pierwsze świadomie namalowane prace plastyczne? Alejandro Mariotti: Pamiętam trzy z nich, z czasów mojego wczesnego dzieciństwa w Mendozie, w Argentynie. Pierwszy to p ortret nauczycielki wykonany ołówkiem. Kiedy dałem go jej, to zarówno ona jak i wszyscy uczniowie w klasie stwierdzili, że to naprawdę do niej podobne. Ale dla mnie coś było w tym portrecie nie tak. Po chwili wpatrywania się w tą pracę zdałem sobie sprawę, że brakuje nosa. Kolejna praca, namalowana w czasie wojny o Falklandy Malwiny, również wykonana została  ołówkiem. Narysowałem  typowego gaucho (argentyńskiego wiejskiego jeźdźca) na małej drewnianej łódce, atakującego za pomocą swojego „boleadorą” (to kamienie pokryte skórą i połączone sznurkami, których używa się do łapania zwierząt za nogi) angielskiego żołnierza stojącego z karabinem maszynowym na łodzi podwodnej. Ale najważniejszy był mały „plener” dla dzieci w parku w Mendozie.
Czytaj więcej

"Nasze imprezy są flamenco, żyjemy flamenco, śpimy flamenco i jemy flamenco" – wywiad z Tomatito

Obraz
    W cyklu Wywiad z artystą - Tomatito* Artystyczne spojrzenie: Skąd wziął się Pana pseudonim TOMATITO i od kiedy zaczął go Pan używać? Podobno wiąże się to z Pana dziadkiem? Tomatito :  Oczywiście, tutaj ( w Andaluzji - przyp.tłum. ) przodkowie nadają przydomki i stąd on się wziął. Miguel Tomate… wnuk Tomate… Tomatito – od tego wszystko się zaczęło. Artystyczne spojrzenie: Pochodzi Pan z małego miasteczka w Almerii. Jak to się stało, że takie sławy jak Paco de Lucia zainteresowały się Pana umiejętnościami? Jak doszło do Pana współpracy z tym wybitnym gitarzystą flamenco, był Pan przecież wtedy jeszcze bardzo młody? Tomatito: Wyjechałem z Almerii do Malagi i przez jakiś czas mieszkałem w Maladze, tam poznałem Camaróna i Paco de Lucíę. Do Malagi pojechałem bardzo młodo, gdy miałem 10 lat. Artystyczne spojrzenie: Na jakiej gitarze grał Pan na początku? Czy miała swoją nazwę, bo przecież wielu gitarzystów nadaje nazwy swoim gitarom? Kolekcjonuje Pan gitary? Tomatito : Zacząłem od gitary
Czytaj więcej