Wanda Gołkowska w Awangardzie

Rok 2017 to czas obchodów Roku Awangardy, a więc szereg ekspozycji, które w muzeach i galeriach prezentują twórców zarówno przedwojennych awangardowych kierunków jak i tych którzy awangardowym poszukiwaniom oddawali się jeszcze nie tak dawno. W krakowskiej Kamienicy Szołayskich trwa pokaz "Potęga awangardy", a wrocławskie BWA Awangarda prezentuje ekspozycję "Wystawa otwarta" Wandy Gołkowskiej (1925-2013), artystki, która uchodzi za jedną z najbardziej awangardowych postaci wrocławskiego środowiska twórczego.
Urodzona w Rzeszowie, w latach 1946-1951 studiowała na PWSSP we Wrocławiu, którą to uczelnię ukończyła dyplomem w pracowni profesora Eugeniusza Gepperta. Była pierwszą studentką PWSSP we Wrocławiu. Początkowo tworzyła prace figuralne, od których coraz bardziej przechodziła do abstrakcji. W jej twórczości można zaobserwować fascynację informelem, malarstwem materii, strukturalizmem, a z czasem również konceptualizmem i op-artem.
Wanda Gołkowska zajmowała się wieloma twórczymi działaniami - od malarstwa, grafiki, rysunku, po akcje artystyczne. Współtworzyła grupy artystyczne, z których najbardziej znana jest Grupa Wrocławska. Była związana z prowadzoną przez Jerzego Ludwińskiego Galerią Pod Moną Lisą. Tworzyła w nurcie abstrakcji geometrycznej, ale jej prace stanowiły efekt nieustannych poszukiwań. Wrocławska ekspozycja w galerii BWA AWANGARDA prezentuje dzieła Gołkowskiej od początku lat 50. XX w. do początku XXI w. zestawione z dziełami artystów najnowszych - studentów jedynego w Polsce kierunku Mediacji Sztuki Akademii Sztuk Pięknych. Ekspozycja pokazuje ciągłość awangardowych poszukiwań i eksperymentowanie z materią twórczą niebanalnej osobowości jaką również jako pedagog była Wanda Gołkowska.
Ekspozycja czynna do 24 kwietnia 2017 r.
Foto: mat.pras. BWA Wrocław

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Brawurowa premiera "Manekinów" w Operze Wrocławskiej

Obraz
                                                         Foto: Natalia Kabanow   Idąc na premierę MANEKINÓW do Opery Wrocławskiej 1 marca zupełnie nie spodziewałam się dzieła tak wyrafinowanego, tak pełnego niuansów i subtelności schulzowskiego tekstu (wykorzystano opowiadania z cyklu SKLEPY CYNAMONOWE -  Manekiny", "Traktat o manekinach albo Wtóra Księga Rodzaju," "Traktat o manekinach. Ciąg dalszy", "Traktat o manekinach. Dokończenie" ), a przy tym tak nowoczesnego, wzbogaconego multimedialną scenografią, znakomitymi szalenie skomplikowanymi kostiumami (Martyna Cierpisz) przywodzącymi na myśl Teatr Józefa Szajny i dawne spektakle według prozy Witkacego (Teatr Cricot 2 Tadeusza Kantora). Reżyserka Kamila Siwińska stworzyła widowisko niełatwe, pełne współczesnych odniesień, które wraz z muzyką i śpiewem wzbudza w widzu ogrom różnorodnych emocji - od refleksji po zachwyt wizualnymi atrakcjami.  Właściwie, cytując dwie barwne postacie dziewczyn do szyci
Czytaj więcej

"Staram się zbytnio nie intelektualizować swojego malarstwa" — wywiad z argentyńskim malarzem Alejandrem Mariottim

Obraz
W cyklu Wywiad z artystą - Alejandro Mariotti Artystyczne spojrzenie: Jakie były Pana pierwsze świadomie namalowane prace plastyczne? Alejandro Mariotti: Pamiętam trzy z nich, z czasów mojego wczesnego dzieciństwa w Mendozie, w Argentynie. Pierwszy to p ortret nauczycielki wykonany ołówkiem. Kiedy dałem go jej, to zarówno ona jak i wszyscy uczniowie w klasie stwierdzili, że to naprawdę do niej podobne. Ale dla mnie coś było w tym portrecie nie tak. Po chwili wpatrywania się w tą pracę zdałem sobie sprawę, że brakuje nosa. Kolejna praca, namalowana w czasie wojny o Falklandy Malwiny, również wykonana została  ołówkiem. Narysowałem  typowego gaucho (argentyńskiego wiejskiego jeźdźca) na małej drewnianej łódce, atakującego za pomocą swojego „boleadorą” (to kamienie pokryte skórą i połączone sznurkami, których używa się do łapania zwierząt za nogi) angielskiego żołnierza stojącego z karabinem maszynowym na łodzi podwodnej. Ale najważniejszy był mały „plener” dla dzieci w parku w Mendozie.
Czytaj więcej

"Nasze imprezy są flamenco, żyjemy flamenco, śpimy flamenco i jemy flamenco" – wywiad z Tomatito

Obraz
    W cyklu Wywiad z artystą - Tomatito* Artystyczne spojrzenie: Skąd wziął się Pana pseudonim TOMATITO i od kiedy zaczął go Pan używać? Podobno wiąże się to z Pana dziadkiem? Tomatito :  Oczywiście, tutaj ( w Andaluzji - przyp.tłum. ) przodkowie nadają przydomki i stąd on się wziął. Miguel Tomate… wnuk Tomate… Tomatito – od tego wszystko się zaczęło. Artystyczne spojrzenie: Pochodzi Pan z małego miasteczka w Almerii. Jak to się stało, że takie sławy jak Paco de Lucia zainteresowały się Pana umiejętnościami? Jak doszło do Pana współpracy z tym wybitnym gitarzystą flamenco, był Pan przecież wtedy jeszcze bardzo młody? Tomatito: Wyjechałem z Almerii do Malagi i przez jakiś czas mieszkałem w Maladze, tam poznałem Camaróna i Paco de Lucíę. Do Malagi pojechałem bardzo młodo, gdy miałem 10 lat. Artystyczne spojrzenie: Na jakiej gitarze grał Pan na początku? Czy miała swoją nazwę, bo przecież wielu gitarzystów nadaje nazwy swoim gitarom? Kolekcjonuje Pan gitary? Tomatito : Zacząłem od gitary
Czytaj więcej