Wirtualna Galeria Jednego Dzieła – praca Pauliny Semkowicz



W  drugiej edycji cyklu Wirtualna Galeria Jednego Dzieła  przedstawiane są powstałe w ciągu ubiegłego roku prace wraz z osobistym komentarzem ich twórców. 

Paulina Semkowicz "Bez tytułu", akryl i węgiel na podłożu regipsowym, ok. 250 x 300cm, 2021 

Paulina Semkowicz: "Od pewnego czasu staram się wykorzystać teatralne doświadczenie z wielkimi formatami we własnych realizacjach. Prezentowana praca została stworzona na potrzeby sesji modowej, jako  tło scenografii. Z pozoru realistyczny obraz został namalowany bez wcześniejszego szkicu. Jedynymi odgórnymi wytycznymi była  monochromatyczna gama kolorystyczna i format. Jako punkt wyjścia wykorzystałam istniejące już wcześniej ślady szpachlówki na gipsowej ścianie. Interesowało mnie wykorzystanie materii podłoża i poddanie się intuicji. Początkowo abstrakcyjne elementy malowane "z gestu" zaczęły nabierać kształtu i zmieniły się w surowy jesienny pejzaż ". 


Paulina Semkowicz jest absolwentką ASP w Krakowie, gdzie studiowała malarstwo w pracowni prof. Misiaka (dyplom z wyróżnieniem w 2006 roku) i podyplomową scenografię. Obecnie mieszka i pracuje w Wiedniu. W czasie studiów była stypendystką programu Erasmus na Uniwersytecie w Porto w Portugalii. Brała udział w wielu projektach międzynarodowych i poza własną praktyką często współpracuje z innymi artystami.
Jej prace były pokazywane na wystawach w Wiedniu i innych miastach europejskich.
Od 2019 roku współpracuje z galerią She BAM! w Lipsku.
Zajmuje się wieloma dziedzinami sztuki – malarstwem, instalacją i scenografią. Na jej twórczość wpłynęła wieloletnia współpraca z teatrem w Baden, gdzie zajmowała się produkcją i malowaniem wielkoformatowych scenerii.

Komentarze

  1. Unknown22 lutego 2022 03:06

    Bardzo ciekawe, chętnie zobaczyłabym więcej prac. Pozdrowienia dla artystki.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Brawurowa premiera "Manekinów" w Operze Wrocławskiej

Obraz
                                                         Foto: Natalia Kabanow   Idąc na premierę MANEKINÓW do Opery Wrocławskiej 1 marca zupełnie nie spodziewałam się dzieła tak wyrafinowanego, tak pełnego niuansów i subtelności schulzowskiego tekstu (wykorzystano opowiadania z cyklu SKLEPY CYNAMONOWE -  Manekiny", "Traktat o manekinach albo Wtóra Księga Rodzaju," "Traktat o manekinach. Ciąg dalszy", "Traktat o manekinach. Dokończenie" ), a przy tym tak nowoczesnego, wzbogaconego multimedialną scenografią, znakomitymi szalenie skomplikowanymi kostiumami (Martyna Cierpisz) przywodzącymi na myśl Teatr Józefa Szajny i dawne spektakle według prozy Witkacego (Teatr Cricot 2 Tadeusza Kantora). Reżyserka Kamila Siwińska stworzyła widowisko niełatwe, pełne współczesnych odniesień, które wraz z muzyką i śpiewem wzbudza w widzu ogrom różnorodnych emocji - od refleksji po zachwyt wizualnymi atrakcjami.  Właściwie, cytując dwie barwne postacie dziewczyn do szyci
Czytaj więcej

"Staram się zbytnio nie intelektualizować swojego malarstwa" — wywiad z argentyńskim malarzem Alejandrem Mariottim

Obraz
W cyklu Wywiad z artystą - Alejandro Mariotti Artystyczne spojrzenie: Jakie były Pana pierwsze świadomie namalowane prace plastyczne? Alejandro Mariotti: Pamiętam trzy z nich, z czasów mojego wczesnego dzieciństwa w Mendozie, w Argentynie. Pierwszy to p ortret nauczycielki wykonany ołówkiem. Kiedy dałem go jej, to zarówno ona jak i wszyscy uczniowie w klasie stwierdzili, że to naprawdę do niej podobne. Ale dla mnie coś było w tym portrecie nie tak. Po chwili wpatrywania się w tą pracę zdałem sobie sprawę, że brakuje nosa. Kolejna praca, namalowana w czasie wojny o Falklandy Malwiny, również wykonana została  ołówkiem. Narysowałem  typowego gaucho (argentyńskiego wiejskiego jeźdźca) na małej drewnianej łódce, atakującego za pomocą swojego „boleadorą” (to kamienie pokryte skórą i połączone sznurkami, których używa się do łapania zwierząt za nogi) angielskiego żołnierza stojącego z karabinem maszynowym na łodzi podwodnej. Ale najważniejszy był mały „plener” dla dzieci w parku w Mendozie.
Czytaj więcej

"Nasze imprezy są flamenco, żyjemy flamenco, śpimy flamenco i jemy flamenco" – wywiad z Tomatito

Obraz
    W cyklu Wywiad z artystą - Tomatito* Artystyczne spojrzenie: Skąd wziął się Pana pseudonim TOMATITO i od kiedy zaczął go Pan używać? Podobno wiąże się to z Pana dziadkiem? Tomatito :  Oczywiście, tutaj ( w Andaluzji - przyp.tłum. ) przodkowie nadają przydomki i stąd on się wziął. Miguel Tomate… wnuk Tomate… Tomatito – od tego wszystko się zaczęło. Artystyczne spojrzenie: Pochodzi Pan z małego miasteczka w Almerii. Jak to się stało, że takie sławy jak Paco de Lucia zainteresowały się Pana umiejętnościami? Jak doszło do Pana współpracy z tym wybitnym gitarzystą flamenco, był Pan przecież wtedy jeszcze bardzo młody? Tomatito: Wyjechałem z Almerii do Malagi i przez jakiś czas mieszkałem w Maladze, tam poznałem Camaróna i Paco de Lucíę. Do Malagi pojechałem bardzo młodo, gdy miałem 10 lat. Artystyczne spojrzenie: Na jakiej gitarze grał Pan na początku? Czy miała swoją nazwę, bo przecież wielu gitarzystów nadaje nazwy swoim gitarom? Kolekcjonuje Pan gitary? Tomatito : Zacząłem od gitary
Czytaj więcej