Artyści Cricot w Cricotece


Wystawa "Cricot idzie!" w krakowskiej Cricotece to ekspozycja pokazująca twórców, którzy związani byli z eksperymentalnym teatrem Cricot działającym w latach 1933-1938, stworzonym przez krakowskiego malarza Józefa Jaremę wraz z absolwentami  Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Ekspozycja prezentuje twórczość malarską i rzeźbiarską takich artystów jak: Maria Jarema, Jonasz Stern, Henryk Wiciński czy Adam Marczyński - związanych potem ze słynną Grupą Krakowską. Dla Teatru Cricot  tworzyli również Zbigniew Pronaszko, Czesław Rzepiński, Henryk Gottlib, Piotr Potworowski czy Zygmunt Waliszewski.


Wczesne cricotowe spektakle odbywały się w Kawiarni Plastyków znajdującej się przy ul. Łobzowskiej. Prezentowane były utwory Józefa Jaremy, Tytusa Czyżewskiego, Jalu Kurka, Witkacego oraz odkurzone dzieła dramaturgów z przeszłości: Fredry, Słowackiego, Wyspiańskiego. Wystawiona została również opera Pergolesiego "La serva padrona" i francuska farsa o mistrzu Pathelinie.
Ogromny sukces "Wyzwolenia" według Wyspiańskiego pozwolił Teatrowi Cricot przenieść się do Warszawy, lecz wybuch II wolny światowej przerwał dalszą działalność zespołu. W połowie lat 50. do tradycji Cricot nawiązał  Tadeusz Kantor, tworząc z Marią Jaremą i Kazimierzem Mikulskim niezwykle oryginalny Teatr Cricot 2.
Ekspozycja w Cricotece to wystawa wspomnieniowa, pierwsza monograficzna wystawa poświęcona teatrowi Cricot. Większość eksponatów pokazywana jest publiczności po raz pierwszy. Dzięki licznym obrazom, grafikom, plakatom, zdjęciom ze spektakli teatralnych pokazuje dokonania twórców związanych z najdłużej działającym awangardowym teatrem międzywojnia; dokonania zarówno te zespołowe jak i indywidualne. Barwne osobowości związanych z teatrem malarzy, ich odmienne drogi twórcze wnosiły oryginalne spojrzenie na spektakle przygotowane w przedwojennym Krakowie.


Na wystawie warto zwrócić uwagę na prace takich artystów jak Maria Jarema, Zygmunt Waliszewski, Jan Cybis, Józef Czapski czy Henryk Wiciński.Teatr Cricot 2 zdominowany był przez osobę twórcy Tadeusza Kantora, a aktorzy i związani z nim artyści podporządkowani byli wizjonerskim projektom autora "Umarłej klasy". W przedwojennym teatrze Józefa Jaremy, nieco już zapomnianym przez teatralną publiczność, pojawiało się szereg wybitnych artystów odnoszących większe sukcesy malarskie czy rzeźbiarskie niż teatralne, o których mało kto dziś już pamięta..

Wystawa czynna do 19 sierpnia 2018 r.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Brawurowa premiera "Manekinów" w Operze Wrocławskiej

Obraz
                                                         Foto: Natalia Kabanow   Idąc na premierę MANEKINÓW do Opery Wrocławskiej 1 marca zupełnie nie spodziewałam się dzieła tak wyrafinowanego, tak pełnego niuansów i subtelności schulzowskiego tekstu (wykorzystano opowiadania z cyklu SKLEPY CYNAMONOWE -  Manekiny", "Traktat o manekinach albo Wtóra Księga Rodzaju," "Traktat o manekinach. Ciąg dalszy", "Traktat o manekinach. Dokończenie" ), a przy tym tak nowoczesnego, wzbogaconego multimedialną scenografią, znakomitymi szalenie skomplikowanymi kostiumami (Martyna Cierpisz) przywodzącymi na myśl Teatr Józefa Szajny i dawne spektakle według prozy Witkacego (Teatr Cricot 2 Tadeusza Kantora). Reżyserka Kamila Siwińska stworzyła widowisko niełatwe, pełne współczesnych odniesień, które wraz z muzyką i śpiewem wzbudza w widzu ogrom różnorodnych emocji - od refleksji po zachwyt wizualnymi atrakcjami.  Właściwie, cytując dwie barwne postacie dziewczyn do szyci
Czytaj więcej

"Staram się zbytnio nie intelektualizować swojego malarstwa" — wywiad z argentyńskim malarzem Alejandrem Mariottim

Obraz
W cyklu Wywiad z artystą - Alejandro Mariotti Artystyczne spojrzenie: Jakie były Pana pierwsze świadomie namalowane prace plastyczne? Alejandro Mariotti: Pamiętam trzy z nich, z czasów mojego wczesnego dzieciństwa w Mendozie, w Argentynie. Pierwszy to p ortret nauczycielki wykonany ołówkiem. Kiedy dałem go jej, to zarówno ona jak i wszyscy uczniowie w klasie stwierdzili, że to naprawdę do niej podobne. Ale dla mnie coś było w tym portrecie nie tak. Po chwili wpatrywania się w tą pracę zdałem sobie sprawę, że brakuje nosa. Kolejna praca, namalowana w czasie wojny o Falklandy Malwiny, również wykonana została  ołówkiem. Narysowałem  typowego gaucho (argentyńskiego wiejskiego jeźdźca) na małej drewnianej łódce, atakującego za pomocą swojego „boleadorą” (to kamienie pokryte skórą i połączone sznurkami, których używa się do łapania zwierząt za nogi) angielskiego żołnierza stojącego z karabinem maszynowym na łodzi podwodnej. Ale najważniejszy był mały „plener” dla dzieci w parku w Mendozie.
Czytaj więcej

"Nasze imprezy są flamenco, żyjemy flamenco, śpimy flamenco i jemy flamenco" – wywiad z Tomatito

Obraz
    W cyklu Wywiad z artystą - Tomatito* Artystyczne spojrzenie: Skąd wziął się Pana pseudonim TOMATITO i od kiedy zaczął go Pan używać? Podobno wiąże się to z Pana dziadkiem? Tomatito :  Oczywiście, tutaj ( w Andaluzji - przyp.tłum. ) przodkowie nadają przydomki i stąd on się wziął. Miguel Tomate… wnuk Tomate… Tomatito – od tego wszystko się zaczęło. Artystyczne spojrzenie: Pochodzi Pan z małego miasteczka w Almerii. Jak to się stało, że takie sławy jak Paco de Lucia zainteresowały się Pana umiejętnościami? Jak doszło do Pana współpracy z tym wybitnym gitarzystą flamenco, był Pan przecież wtedy jeszcze bardzo młody? Tomatito: Wyjechałem z Almerii do Malagi i przez jakiś czas mieszkałem w Maladze, tam poznałem Camaróna i Paco de Lucíę. Do Malagi pojechałem bardzo młodo, gdy miałem 10 lat. Artystyczne spojrzenie: Na jakiej gitarze grał Pan na początku? Czy miała swoją nazwę, bo przecież wielu gitarzystów nadaje nazwy swoim gitarom? Kolekcjonuje Pan gitary? Tomatito : Zacząłem od gitary
Czytaj więcej