Starodruki w Muzeum Hutten-Czapskiego


Nowa wystawa zagościła w szacownych murach Muzeum imienia Emeryka Hutten-Czapskiego. Na pierwszym piętrze, w Bibliotece Starodruków i Gabinecie Kartograficznym, w otoczeniu starych ksiąg ukrytych w szafach, za szybami obejrzeć można „Nie tylko stolice. Miasta świata w starodrukach”. Ekspozycja opowiada o różnorodnych rolach, funkcjach i dziejach miast przez pryzmat ich widoków i planów. Przedstawienia kartograficzne, panoramy, sceny wydarzeń historycznych, widoki zabytkowych budowli oraz rozmaite opisy pochodzą z 55 ksiąg wydanych od XVI do początku XIX wieku. Prezentowane są atlasy, księgi o tematyce geograficznej, historycznej i podróżniczej, przewodniki turystyczne, ale także zbiór szesnastowiecznych polskich konstytucji, statutów i przywilejów. Wśród starodruków znajdują się: monumentalny atlas miast Georga Brauna i Franza Hogenberga, drukowany w latach 1572–1617, oraz równie efektowny atlas świata Abrahama Orteliusa, w dwóch edycjach – z 1574 i 1595 roku. Ponadto pokazano 25 luźnych planów miast, powstałych od XVII do XIX wieku.

W Muzeum im. Emeryka Hutten-Czapskiego obejrzeć można miasta znane od starożytności – Jerozolimę, Rzym i Aleksandrię, a siedemnastowieczny Konstantynopol, spadkobiercę antycznego Bizancjum, poznamy poprzez panoramę na miedziorycie mierzącym blisko 2 m długości. Widoki i plany metropolii, stolic oraz wielkich i małych miast Europy, Azji i obu Ameryk pozwolą odkryć zarówno ich charakter i specyfikę, jak i cechy łączące życie miejskie z różnych stron świata. Polskie miasta – Kraków, Warszawa, Gdańsk oraz Wrocław – z ich zmiennymi kolejami losu ukazane zostały na  rycinach wykonanych w XVI, XVII i XVIII w. 
Wystawa czynna będzie do 2 września 2018 r.

Foto:mat.pras.MNK

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Brawurowa premiera "Manekinów" w Operze Wrocławskiej

Obraz
                                                         Foto: Natalia Kabanow   Idąc na premierę MANEKINÓW do Opery Wrocławskiej 1 marca zupełnie nie spodziewałam się dzieła tak wyrafinowanego, tak pełnego niuansów i subtelności schulzowskiego tekstu (wykorzystano opowiadania z cyklu SKLEPY CYNAMONOWE -  Manekiny", "Traktat o manekinach albo Wtóra Księga Rodzaju," "Traktat o manekinach. Ciąg dalszy", "Traktat o manekinach. Dokończenie" ), a przy tym tak nowoczesnego, wzbogaconego multimedialną scenografią, znakomitymi szalenie skomplikowanymi kostiumami (Martyna Cierpisz) przywodzącymi na myśl Teatr Józefa Szajny i dawne spektakle według prozy Witkacego (Teatr Cricot 2 Tadeusza Kantora). Reżyserka Kamila Siwińska stworzyła widowisko niełatwe, pełne współczesnych odniesień, które wraz z muzyką i śpiewem wzbudza w widzu ogrom różnorodnych emocji - od refleksji po zachwyt wizualnymi atrakcjami.  Właściwie, cytując dwie barwne postacie dziewczyn do szyci
Czytaj więcej

"Staram się zbytnio nie intelektualizować swojego malarstwa" — wywiad z argentyńskim malarzem Alejandrem Mariottim

Obraz
W cyklu Wywiad z artystą - Alejandro Mariotti Artystyczne spojrzenie: Jakie były Pana pierwsze świadomie namalowane prace plastyczne? Alejandro Mariotti: Pamiętam trzy z nich, z czasów mojego wczesnego dzieciństwa w Mendozie, w Argentynie. Pierwszy to p ortret nauczycielki wykonany ołówkiem. Kiedy dałem go jej, to zarówno ona jak i wszyscy uczniowie w klasie stwierdzili, że to naprawdę do niej podobne. Ale dla mnie coś było w tym portrecie nie tak. Po chwili wpatrywania się w tą pracę zdałem sobie sprawę, że brakuje nosa. Kolejna praca, namalowana w czasie wojny o Falklandy Malwiny, również wykonana została  ołówkiem. Narysowałem  typowego gaucho (argentyńskiego wiejskiego jeźdźca) na małej drewnianej łódce, atakującego za pomocą swojego „boleadorą” (to kamienie pokryte skórą i połączone sznurkami, których używa się do łapania zwierząt za nogi) angielskiego żołnierza stojącego z karabinem maszynowym na łodzi podwodnej. Ale najważniejszy był mały „plener” dla dzieci w parku w Mendozie.
Czytaj więcej

"Nasze imprezy są flamenco, żyjemy flamenco, śpimy flamenco i jemy flamenco" – wywiad z Tomatito

Obraz
    W cyklu Wywiad z artystą - Tomatito* Artystyczne spojrzenie: Skąd wziął się Pana pseudonim TOMATITO i od kiedy zaczął go Pan używać? Podobno wiąże się to z Pana dziadkiem? Tomatito :  Oczywiście, tutaj ( w Andaluzji - przyp.tłum. ) przodkowie nadają przydomki i stąd on się wziął. Miguel Tomate… wnuk Tomate… Tomatito – od tego wszystko się zaczęło. Artystyczne spojrzenie: Pochodzi Pan z małego miasteczka w Almerii. Jak to się stało, że takie sławy jak Paco de Lucia zainteresowały się Pana umiejętnościami? Jak doszło do Pana współpracy z tym wybitnym gitarzystą flamenco, był Pan przecież wtedy jeszcze bardzo młody? Tomatito: Wyjechałem z Almerii do Malagi i przez jakiś czas mieszkałem w Maladze, tam poznałem Camaróna i Paco de Lucíę. Do Malagi pojechałem bardzo młodo, gdy miałem 10 lat. Artystyczne spojrzenie: Na jakiej gitarze grał Pan na początku? Czy miała swoją nazwę, bo przecież wielu gitarzystów nadaje nazwy swoim gitarom? Kolekcjonuje Pan gitary? Tomatito : Zacząłem od gitary
Czytaj więcej