Beksińskiego mroki podświadomości

Wystawy obrazów Zdzisława Beksińskiego cieszą się zwykle ogromną popularnością. Największy zbiór posiada Muzeum Historyczne w Sanoku, ale i w kilku innych miejscach np. w Nowohuckim Centrum Kultury (w ubiegłym roku została tam otwarta Galeria Beksińskiego), w częstochowskiej Miejskiej Galerii Sztuki, a także w kilku muzeach polskich (np. w Pawilonie Czterech Kopuł we Wrocławiu czy też w nowym Muzeum Śląskim w Katowicach) można podziwiać dzieła mistrza z Sanoka. Od momentu wydania książek o Beksińskim ("Beksińscy" Grzebałkowskiej, "Dziennik" Skocznia) i nakręceniu filmu "Ostatnia rodzina" przeżywamy prawdziwy renesans zainteresowania artystą, który za życia nie był aż tak hołubiony przez krytykę jak dzisiaj, a jego twórczość uchodziła za co najmniej kontrowersyjną. Obecnie malarstwo Beksińskiego pokazywane jest w Muzeum Historii Katowic na wystawie "Mroki podświadomości. Beksiński" wraz z licznymi pamiątkami po artyście pokazującymi go z bardziej prywatnej strony.
Na wystawie można obejrzeć  41 obrazów, 19 rysunków, grafiki i sporej wielkości rzeźbę wypożyczoną z kolekcji BWA w Rzeszowie. Większość prac pochodzi z Muzeum Historycznego w Sanoku, choć są również dzieła wypożyczone z kolekcji prywatnych. Dla wielbicieli talentu Beksińskiego z pewnością najbardziej interesujące będą wyrafinowane kolorystycznie obrazy z grobowcami, ruinami katedr i surrealistycznymi krajobrazami, dzięki którym można zapoznać się z mrocznymi fascynacjami Zdzisława Beksińskiego, natomiast zainteresowani biografią mistrza z Sanoka mogą zobaczyć listy  do przyjaciół z Katowic (m.in. do śląskich artystów: Andrzeja Urbanowicza i Henryka Wańka, który na czerwcowym spotkaniu zorganizowanym w MHK opowiadał o swojej przyjaźni z Beksińskim) oraz prywatne zdjęcia pokazujące życie codzienne artysty.
Ekspozycja czynna do 1 października 2017 r.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Brawurowa premiera "Manekinów" w Operze Wrocławskiej

Obraz
                                                         Foto: Natalia Kabanow   Idąc na premierę MANEKINÓW do Opery Wrocławskiej 1 marca zupełnie nie spodziewałam się dzieła tak wyrafinowanego, tak pełnego niuansów i subtelności schulzowskiego tekstu (wykorzystano opowiadania z cyklu SKLEPY CYNAMONOWE -  Manekiny", "Traktat o manekinach albo Wtóra Księga Rodzaju," "Traktat o manekinach. Ciąg dalszy", "Traktat o manekinach. Dokończenie" ), a przy tym tak nowoczesnego, wzbogaconego multimedialną scenografią, znakomitymi szalenie skomplikowanymi kostiumami (Martyna Cierpisz) przywodzącymi na myśl Teatr Józefa Szajny i dawne spektakle według prozy Witkacego (Teatr Cricot 2 Tadeusza Kantora). Reżyserka Kamila Siwińska stworzyła widowisko niełatwe, pełne współczesnych odniesień, które wraz z muzyką i śpiewem wzbudza w widzu ogrom różnorodnych emocji - od refleksji po zachwyt wizualnymi atrakcjami.  Właściwie, cytując dwie barwne postacie dziewczyn do szyci
Czytaj więcej

"Staram się zbytnio nie intelektualizować swojego malarstwa" — wywiad z argentyńskim malarzem Alejandrem Mariottim

Obraz
W cyklu Wywiad z artystą - Alejandro Mariotti Artystyczne spojrzenie: Jakie były Pana pierwsze świadomie namalowane prace plastyczne? Alejandro Mariotti: Pamiętam trzy z nich, z czasów mojego wczesnego dzieciństwa w Mendozie, w Argentynie. Pierwszy to p ortret nauczycielki wykonany ołówkiem. Kiedy dałem go jej, to zarówno ona jak i wszyscy uczniowie w klasie stwierdzili, że to naprawdę do niej podobne. Ale dla mnie coś było w tym portrecie nie tak. Po chwili wpatrywania się w tą pracę zdałem sobie sprawę, że brakuje nosa. Kolejna praca, namalowana w czasie wojny o Falklandy Malwiny, również wykonana została  ołówkiem. Narysowałem  typowego gaucho (argentyńskiego wiejskiego jeźdźca) na małej drewnianej łódce, atakującego za pomocą swojego „boleadorą” (to kamienie pokryte skórą i połączone sznurkami, których używa się do łapania zwierząt za nogi) angielskiego żołnierza stojącego z karabinem maszynowym na łodzi podwodnej. Ale najważniejszy był mały „plener” dla dzieci w parku w Mendozie.
Czytaj więcej

"Nasze imprezy są flamenco, żyjemy flamenco, śpimy flamenco i jemy flamenco" – wywiad z Tomatito

Obraz
    W cyklu Wywiad z artystą - Tomatito* Artystyczne spojrzenie: Skąd wziął się Pana pseudonim TOMATITO i od kiedy zaczął go Pan używać? Podobno wiąże się to z Pana dziadkiem? Tomatito :  Oczywiście, tutaj ( w Andaluzji - przyp.tłum. ) przodkowie nadają przydomki i stąd on się wziął. Miguel Tomate… wnuk Tomate… Tomatito – od tego wszystko się zaczęło. Artystyczne spojrzenie: Pochodzi Pan z małego miasteczka w Almerii. Jak to się stało, że takie sławy jak Paco de Lucia zainteresowały się Pana umiejętnościami? Jak doszło do Pana współpracy z tym wybitnym gitarzystą flamenco, był Pan przecież wtedy jeszcze bardzo młody? Tomatito: Wyjechałem z Almerii do Malagi i przez jakiś czas mieszkałem w Maladze, tam poznałem Camaróna i Paco de Lucíę. Do Malagi pojechałem bardzo młodo, gdy miałem 10 lat. Artystyczne spojrzenie: Na jakiej gitarze grał Pan na początku? Czy miała swoją nazwę, bo przecież wielu gitarzystów nadaje nazwy swoim gitarom? Kolekcjonuje Pan gitary? Tomatito : Zacząłem od gitary
Czytaj więcej