Trumienki Ziemowita Fincka - wystawa w galerii Mia

W galerii Mia przy ul. św. Mikołaja 61 Wrocławiu tuż przed Wszystkimi Świętymi otwarta została wystawa prac malarskich Ziemowita Fincka. Młody artysta, urodzony w Kaliszu w 1988 r. , ukończył wrocławską Akademię Sztuk Pięknych na wydziale malarstwa i rzeźby w roku 2014 (dyplom w pracowni profesora Piotra Błażejewskiego). Wcześniej, w latach 2011-2012 był stypendystą w Akademii Sztuk Pięknych w Wenecji, na wydziale malarstwa.
Wystawa we wrocławskiej galerii jest ekspozycją wyłącznie wanitatywno - filozoficzną, ale też w pewien sposób ironiczną. Mimo iż obrazy mają kształty funeralne (przypominają wieka trumien albo kształty epitafiów trumiennych tak popularnych w epoce baroku, która lubowała się w przedstawieniach nasyconych motywem memento mori), nie są bynajmniej żałobne. Wręcz przeciwnie.
Kolory i kształty prac Ziemowita Fincka są raczej związane z życiem. Przypominają kwiatki ("Trumienka z niebieskim kwiatkiem") albo żelki ("Trumienka z drogą żelkowych misiów"). Pełne są też całkiem witalnej roślinności, wciąż rosnącej  i gęstym dywanem wypełniającej obrazy ("Kwiat czaszkowy", "Zarośla").
Wystawa zatytułowana jest "Świętej pamięci w kosmosie" i pokazuje takie właśnie kosmiczne ujęcie śmierci - perspektywa odejścia nie jawi się tu jakoś szczególnie dramatycznie. Jednak  oprócz niezwykłych obrazów warto też zwrócić uwagę na otoczenie wystawy, która zajmuje część górną i część piwniczną, z ceglanymi ścianami, o które opierają się wieka trumien, a i ziemi nie brakuje... Intrygująca wystawa i ciekawe miejsce, warte zobaczenia.
Wystawa  czynna do 10 listopada 2016 r.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Brawurowa premiera "Manekinów" w Operze Wrocławskiej

Obraz
                                                         Foto: Natalia Kabanow   Idąc na premierę MANEKINÓW do Opery Wrocławskiej 1 marca zupełnie nie spodziewałam się dzieła tak wyrafinowanego, tak pełnego niuansów i subtelności schulzowskiego tekstu (wykorzystano opowiadania z cyklu SKLEPY CYNAMONOWE -  Manekiny", "Traktat o manekinach albo Wtóra Księga Rodzaju," "Traktat o manekinach. Ciąg dalszy", "Traktat o manekinach. Dokończenie" ), a przy tym tak nowoczesnego, wzbogaconego multimedialną scenografią, znakomitymi szalenie skomplikowanymi kostiumami (Martyna Cierpisz) przywodzącymi na myśl Teatr Józefa Szajny i dawne spektakle według prozy Witkacego (Teatr Cricot 2 Tadeusza Kantora). Reżyserka Kamila Siwińska stworzyła widowisko niełatwe, pełne współczesnych odniesień, które wraz z muzyką i śpiewem wzbudza w widzu ogrom różnorodnych emocji - od refleksji po zachwyt wizualnymi atrakcjami.  Właściwie, cytując dwie barwne postacie dziewczyn do szyci
Czytaj więcej

"Staram się zbytnio nie intelektualizować swojego malarstwa" — wywiad z argentyńskim malarzem Alejandrem Mariottim

Obraz
W cyklu Wywiad z artystą - Alejandro Mariotti Artystyczne spojrzenie: Jakie były Pana pierwsze świadomie namalowane prace plastyczne? Alejandro Mariotti: Pamiętam trzy z nich, z czasów mojego wczesnego dzieciństwa w Mendozie, w Argentynie. Pierwszy to p ortret nauczycielki wykonany ołówkiem. Kiedy dałem go jej, to zarówno ona jak i wszyscy uczniowie w klasie stwierdzili, że to naprawdę do niej podobne. Ale dla mnie coś było w tym portrecie nie tak. Po chwili wpatrywania się w tą pracę zdałem sobie sprawę, że brakuje nosa. Kolejna praca, namalowana w czasie wojny o Falklandy Malwiny, również wykonana została  ołówkiem. Narysowałem  typowego gaucho (argentyńskiego wiejskiego jeźdźca) na małej drewnianej łódce, atakującego za pomocą swojego „boleadorą” (to kamienie pokryte skórą i połączone sznurkami, których używa się do łapania zwierząt za nogi) angielskiego żołnierza stojącego z karabinem maszynowym na łodzi podwodnej. Ale najważniejszy był mały „plener” dla dzieci w parku w Mendozie.
Czytaj więcej

"Nasze imprezy są flamenco, żyjemy flamenco, śpimy flamenco i jemy flamenco" – wywiad z Tomatito

Obraz
    W cyklu Wywiad z artystą - Tomatito* Artystyczne spojrzenie: Skąd wziął się Pana pseudonim TOMATITO i od kiedy zaczął go Pan używać? Podobno wiąże się to z Pana dziadkiem? Tomatito :  Oczywiście, tutaj ( w Andaluzji - przyp.tłum. ) przodkowie nadają przydomki i stąd on się wziął. Miguel Tomate… wnuk Tomate… Tomatito – od tego wszystko się zaczęło. Artystyczne spojrzenie: Pochodzi Pan z małego miasteczka w Almerii. Jak to się stało, że takie sławy jak Paco de Lucia zainteresowały się Pana umiejętnościami? Jak doszło do Pana współpracy z tym wybitnym gitarzystą flamenco, był Pan przecież wtedy jeszcze bardzo młody? Tomatito: Wyjechałem z Almerii do Malagi i przez jakiś czas mieszkałem w Maladze, tam poznałem Camaróna i Paco de Lucíę. Do Malagi pojechałem bardzo młodo, gdy miałem 10 lat. Artystyczne spojrzenie: Na jakiej gitarze grał Pan na początku? Czy miała swoją nazwę, bo przecież wielu gitarzystów nadaje nazwy swoim gitarom? Kolekcjonuje Pan gitary? Tomatito : Zacząłem od gitary
Czytaj więcej