Skarby w pałacu Erazma Ciołka

W Krakowie otwarto ponownie Oddział Muzeum Narodowego, który mieści się w renesansowym pałacu Erazma Ciołka, przy ulicy Kanoniczej 17. Przez rok trwała dezynsekcja - pozbywano się korników z drewnianych rzeźb, takich jak słynna ozdoba krakowskiej kolekcji - Madonna z Krużlowej. Ta wykonana z polichromowanego drewna lipowego tzw. Piękna Madonna, powstała ok. 1410 roku i przedstawia młodziutką Matkę Boską o subtelnej twarzy młodej dziewczyny, która trzyma  na rękach małego Jezusa z jabłkiem w dłoni. Nazwa tej rzeźby pochodzi od miejsca, w którym została odkryta podczas wyprawy naukowej profesora Łuszczkiewicza i studenta sztuki Stanisława Wyspiańskiego, który w  1889 r. w miejscowości Krużlowa Wyżna w Małopolsce, zainteresował się drewnianą gotycką figurką, którą już wtedy nadgryzały korniki. Z czasem Madonnę przejęło krakowskie Muzeum Narodowe, gdzie poddano ją konserwacji.
W nowo otwartym muzeum, w pięknie odnowionych wnętrzach renesansowego pałacu zaprojektowanego przez Franciszka Florentczyka w stylu renesansu włoskiego, na zlecenie biskupa Erazma Ciołka, znanego humanisty i mecenasa sztuki, można obejrzeć wspaniałe zbiory z epoki  średniowiecza i renesansu.  Prócz Madonny z Krużlowej (foto: L.Schneider), jest tu również piętnastowieczne epitafium Wierzbięty z Branic - przykład gotyckiego malarstwa tablicowego,  późnośredniowieczna płaskorzeźba "Chrystus w Ogrójcu" Wita Stwosza pochodząca najprawdopodobniej z cmentarza przy kościele Mariackim, a także XVII-wieczne portrety trumienne oraz zbiór ikon karpackich z XV i XVI wieku. Przepiękna jest aranżacja ikonostasu z Lipowca z XVIII wieku -  bogato zdobionego i efektownie rozmieszczonego w muzealnej sali. Warto też zwrócić uwagę na szesnastowieczne tabernakulum zamówione przez biskupa Tomickiego u znakomitego mistrza włoskiego renesansu Jana Padovano - po raz pierwszy  prezentowane jest w całości, która w XVII wieku uległa rozproszeniu.
Ekspozycja budzi podziw dla mistrzów z przeszłości, których wirtuozeria, znakomite opanowanie rzemiosła były niezwykłe. Warto wybrać się do muzeum w zwykły dzień - w ciszy dzieła sakralne robią większe wrażenie niż podczas tak gwarnych imprez jak otwarcie ekspozycji czy  obchodzony co roku w kwietniu Dzień Wolnej Sztuki. Z tej ostatniej akcji warto jednak przejąć sposób zwiedzania - powoli, bez pośpiechu przyglądać się wspaniałym dziełom, które po konserwacji odzyskały swoją świetność i trywialnie mówiąc "cieszą oko zwiedzającego".

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Brawurowa premiera "Manekinów" w Operze Wrocławskiej

Obraz
                                                         Foto: Natalia Kabanow   Idąc na premierę MANEKINÓW do Opery Wrocławskiej 1 marca zupełnie nie spodziewałam się dzieła tak wyrafinowanego, tak pełnego niuansów i subtelności schulzowskiego tekstu (wykorzystano opowiadania z cyklu SKLEPY CYNAMONOWE -  Manekiny", "Traktat o manekinach albo Wtóra Księga Rodzaju," "Traktat o manekinach. Ciąg dalszy", "Traktat o manekinach. Dokończenie" ), a przy tym tak nowoczesnego, wzbogaconego multimedialną scenografią, znakomitymi szalenie skomplikowanymi kostiumami (Martyna Cierpisz) przywodzącymi na myśl Teatr Józefa Szajny i dawne spektakle według prozy Witkacego (Teatr Cricot 2 Tadeusza Kantora). Reżyserka Kamila Siwińska stworzyła widowisko niełatwe, pełne współczesnych odniesień, które wraz z muzyką i śpiewem wzbudza w widzu ogrom różnorodnych emocji - od refleksji po zachwyt wizualnymi atrakcjami.  Właściwie, cytując dwie barwne postacie dziewczyn do szyci
Czytaj więcej

"Staram się zbytnio nie intelektualizować swojego malarstwa" — wywiad z argentyńskim malarzem Alejandrem Mariottim

Obraz
W cyklu Wywiad z artystą - Alejandro Mariotti Artystyczne spojrzenie: Jakie były Pana pierwsze świadomie namalowane prace plastyczne? Alejandro Mariotti: Pamiętam trzy z nich, z czasów mojego wczesnego dzieciństwa w Mendozie, w Argentynie. Pierwszy to p ortret nauczycielki wykonany ołówkiem. Kiedy dałem go jej, to zarówno ona jak i wszyscy uczniowie w klasie stwierdzili, że to naprawdę do niej podobne. Ale dla mnie coś było w tym portrecie nie tak. Po chwili wpatrywania się w tą pracę zdałem sobie sprawę, że brakuje nosa. Kolejna praca, namalowana w czasie wojny o Falklandy Malwiny, również wykonana została  ołówkiem. Narysowałem  typowego gaucho (argentyńskiego wiejskiego jeźdźca) na małej drewnianej łódce, atakującego za pomocą swojego „boleadorą” (to kamienie pokryte skórą i połączone sznurkami, których używa się do łapania zwierząt za nogi) angielskiego żołnierza stojącego z karabinem maszynowym na łodzi podwodnej. Ale najważniejszy był mały „plener” dla dzieci w parku w Mendozie.
Czytaj więcej

"Nasze imprezy są flamenco, żyjemy flamenco, śpimy flamenco i jemy flamenco" – wywiad z Tomatito

Obraz
    W cyklu Wywiad z artystą - Tomatito* Artystyczne spojrzenie: Skąd wziął się Pana pseudonim TOMATITO i od kiedy zaczął go Pan używać? Podobno wiąże się to z Pana dziadkiem? Tomatito :  Oczywiście, tutaj ( w Andaluzji - przyp.tłum. ) przodkowie nadają przydomki i stąd on się wziął. Miguel Tomate… wnuk Tomate… Tomatito – od tego wszystko się zaczęło. Artystyczne spojrzenie: Pochodzi Pan z małego miasteczka w Almerii. Jak to się stało, że takie sławy jak Paco de Lucia zainteresowały się Pana umiejętnościami? Jak doszło do Pana współpracy z tym wybitnym gitarzystą flamenco, był Pan przecież wtedy jeszcze bardzo młody? Tomatito: Wyjechałem z Almerii do Malagi i przez jakiś czas mieszkałem w Maladze, tam poznałem Camaróna i Paco de Lucíę. Do Malagi pojechałem bardzo młodo, gdy miałem 10 lat. Artystyczne spojrzenie: Na jakiej gitarze grał Pan na początku? Czy miała swoją nazwę, bo przecież wielu gitarzystów nadaje nazwy swoim gitarom? Kolekcjonuje Pan gitary? Tomatito : Zacząłem od gitary
Czytaj więcej