Polski Japończyk w poszukiwaniu absolutu
Czy mieszkający od 50 lat w Polsce Japończyk przestaje być Japończykiem? Czy japoński artysta ponad pół wieku żyjący w innym kraju zaczyna tworzyć inaczej? Moim zdaniem na żadne z tych pytań nie można odpowiedzieć twierdząco. Przynajmniej jeśli chodzi o Koji Kamoji, który po studiach w tokijskiej Akademii Sztuk Pięknych, przyjechał do Polski i tu „osiadł” w zupełnie innej kulturze, pozostając mimo to tak bardzo japońskim jak się tylko dało. I chociaż całkiem dobrze mówi po polsku, ma właściwe Japończykom nawyki – subtelną grzeczność, doskonałe wychowanie, buddyjski spokój, kłanianie się przy powitaniu. „Przedstawicielem natury jest kamień”, powiedział w jednym z wywiadów. I kamienie faktycznie często występują w jego sztuce w roli głównych aktorów. Spokojnej, niemal świątynnej atmosfery spodziewać się można oglądając obrazy Kamojiego, na których szare, namalowane tuszem koła toną w bieli. Bieli śmierci, bieli modlitwy i to w znaczeniu typowym dla naszej (polskiej) k...