Artystyczne spojrzenie

Po niesamowitym tryptyku baletowym Lumiere w Operze Wrocławskiej, owacyjnie przyjętym przez wrocławską publiczność, jeszcze w listopadzie szykuje się kolejna premiera. 28 listopada będzie można obejrzeć i usłyszeć "Salome" Richarda Straussa w reżyserii Mariusza Trelińskiego. Co ciekawe spektakl operowy opatrzony jest adnotacją "tylko dla widzów dorosłych", a więc zapowiada się jak już wcześniej o tej operze mówiono "biblijny skandal". Plakat do "Salome" zaprojektował Rafał Olbiński również kontrowersyjny artysta – malarz, grafik, plakacista, poeta, pisarz, scenograf – przez 30 lat mieszkający i tworzący w Stanach Zjednoczonych. Podczas premierowego wieczoru będzie się można spodziewać jak sądzę dużej dawki erotyki i wspaniałych głosów wrocławskich (i nie tylko) śpiewaków i śpiewaczek, których nazwiska zachęcają do odwiedzin w Operze Wrocławskiej, jeśli nie na premierze 28 listopada, to na kolejnych operowych przedstawieniach. "Salome...

  27 listopada w Galerii Miejskiej we Wrocławiu otwarta zostanie nowa ekspozycja ROWEREK, która prezentować będzie prace wrocławskiej artystki Elżbiety Terlikowskiej. Wernisażowi towarzyszyć będzie koncert zespołu Echo Wrocławia. Elżbieta Terlikowska jest scenografką i kostiumolożką, Zajmuje się również grafiką użytkową oraz małą formą graficzną. W 1974 roku obroniła dyplom realizowany pod kierunkiem profesora Krzysztofa Meissnera na Wydziale Projektowania Form Przemysłowych wrocławskiej PWSSP. W pracowni profesora Józefa Hałasa zrealizowała również dyplom malarski. W roli scenografki i projektantki kostiumów zadebiutowała w 1986 roku ( Nowe Wyzwolenie   wg Witkacego w reżyserii Jerzego Bielunasa, Opera Wrocławska). Jest autorką licznych wystaw indywidualnych oraz realizacji scenograficznych i telewizyjnych. Została uhonorowana wieloma prestiżowymi nagrodami z zakresu plastyki i scenografii zarówno w kraju, jak i za granicą. Tytułowy rowerek stanowi skojarzeniowy fundament, na...

  Najnowsza wystawa w Muzeum Narodowym w Krakowie prezentuje muzyczne dziedzictwo jednego z najważniejszych i najwybitniejszych zespołów w historii polskiej muzyki rockowej  -  formacji SBB. Krakowska wystawa jest pokłosiem dwóch ważnych jubileuszy, obchodów 50-lecia powstania zespołu (2021) oraz 50-lecia wydania pierwszej płyty (2024).  Ekspozycja otwierająca się 21 listopada w oddziale MNK Szołayscy to hołd dla twórczości tria, które swoją bezkompromisową postawą artystyczną i niezwykłą ekspresją muzyczną na trwałe wpisało się w pejzaż muzycznej kultury polskiej, zwłaszcza lat 70. XX w., stając się symbolem artystycznej niezależności, duchowego buntu i nieugaszonej tęsknoty za wolnością.  Bezkompromisowa postawa artystyczna SBB była czytelnym i krzepiącym sygnałem wysłanym w stronę wypatrujących wolności kontestatorów PRL-owskiej rzeczywistości. Wystawa pełna dźwięku Ekspozycja  SBB. Droga do wolności  to nie tylko opowieść o historii zespołu, lecz t...

     Foto: Karpati &Zarewicz Zachwycająca, zmysłowa, pełna kolorów i niezwykłości - taka była premiera baletowego tryptyku "Lumiere" w Operze Wrocławskiej zasłużenie nagrodzona burzą oklasków zarówno dla tancerek i tancerzy z baletu kierowanego przez Małgorzatę Dzierżon, jak i dla znakomitych światowej sławy choreografów oraz tradycyjnie już wspaniale towarzyszącej baletowi orkiestrze Opery Wrocławskiej pod kierunkiem Rafała Karczmarczyka, dyrygenta, który doskonale muzycznie poprowadził nas przez wszystkie trzy części tego taneczno- świetlnego widowiska. Troje wybitnych choreografów (Meryl Tankard, Jiri Kylian, i Rafael Bonachela) stworzyło oszałamiający spektakl pełny światła, ruchu i tańca. Ta muzyczna uczta została stworzona do muzyki Maurice'a Ravela i Ezia Bosso. Składa się z trzech części – "Bolero", "Un Ballo" oraz "6 Breaths". Łączy je taniec i światło splecione w wyrafinowaną muzyczną opowieść. Wrocławska Opera coraz częściej ...

  Do Piekarni przybywają aktorzy Teatru Polskiego w Podziemiu. Na próbę, którą nadzoruje jedynie zakapturzony reżyser (?), który chyba nie jest zadowolony, bo ciągle się przesiada. A my, publiczność, siedzimy w rzędach za tymi pustymi krzesłami ustawionymi  na scenie i oglądamy ze swoich miejsc to muzyczno-antropologiczne językowe misterium.  Wykluwanie się języka i powstawanie alfabetów dzieje się na naszych oczach. Nie wszystko rozumiemy. Jedni są bardziej wtajemniczeni, inni mniej. Jedne rzeczy łatwiej wychwytujemy, inne wcale nie. To nie dla każdego spektakl. Konserwatywni miłośnicy klasycznego teatru nie mają tu czego szukać. To raj dla lingwistów, antropologów, polonistów, poetów, wielbicieli zabaw językowych. Jest dokładnie tak jak z literackimi dziełami Jamesa Joyce'a. Bo kto czytał "Finnegans Wake"? Kto czytał "Ulissesa"? I kto zrozumiał? Kto się zachwycił materią języka? Jego teatralnością, jego szalonym rytmem, jego miejskim hołdem dla Dublina, czy w ...

  MATEI BRUNUL to niezwykle trudna, ale też szalenie dokładna fikcyjno-realistyczna relacja z upiornego świata stalinowskiej dyktatury Gheroghe'a Gheorghiu Deja, w którym  na skutek  zbiegu nieszczęśliwych okoliczności znalazł się zwykły człowiek, żyjący nieco w chmurach Bruno Matei. Syn Włoszki i Rumuna, zafascynowany teatrem lalkowym, kształcący się u sycylijskich marionetkarzy, nieszczęśnik, który dostał się w sidła rumuńskiej bezpieki, przesłuchiwany, torturowany, przerzucany z obozu do obozu, aż w końcu wypuszczony na wolność z "opiekunem"  –  to główny bohater przerażającej książki Luciana Dana Teodoroviciu, wielokrotnie nagradzanej, w tym również nominowanej do prestiżowej  Literackiej Nagrody Europy Środkowej Angelus.  Na deskach Wrocławskiego Teatru Lalek w ramach Sceny dla Dorosłych reżyser i autor adaptacji tekstu Jerzy Bielunas, z bardzo obfitego materiału książkowego stworzył  75-minutowy spektakl, aktualny także w naszych trudny...

Najnowsza wystawa prac Jerzego Raińskiego w Galerii Floriańska 22 w Krakowie to prezentacja  poświęcona człowiekowi i jego kondycji, zgłębianiu psychologicznych nierzadko mrocznych  aspektów jego egzystencji, badaniu jego sytuacji wewnętrznej i relacji z otoczeniem. W tych malarskich pracach, głównie portretach i scenach rodzajowych, artysta tworzy sytuacje zaczerpnięte z rzeczywistości, ale i sceny hipotetyczne, jakie mogłyby się zdarzyć każdemu. Postać jest w tym malarstwie nośnikiem uniwersalnych prawd.  Wysmakowane kolorystycznie, szczelnie zabudowane przestrzenie obrazów i rysunków Jerzego Raińskiego przypominają prace Bernarda Buffeta, Jacka Sempolińskiego, a z drugiej strony odwołują się do młodopolskiego świata Witolda Wojtkiewicza, z jego melancholijnym, ale i czułym spojrzeniem na ludzkie życie. Szkicowość, ale i lapidarność kompozycji u Jerzego Raińskiego ma charakter introwertycznego wnikania w osobowość człowieka. To intymistyczne malarstwo, pełne nabrzmiałyc...