Gerard Grzywaczyk - śląski rzeźbiarz w Chorzowie


Wystawa jubileuszowa w chorzowskiej galerii MM prezentująca twórczość rzeźbiarza i medaliera Gerarda Grzywaczyka, artysty związanego ze Śląskiem, absolwenta krakowskiej ASP, w pracowni prof. Jacka Pugeta (1968), to okazja do obejrzenia niezwykle interesującego (choć pozostawiającego pewien niedosyt) wyboru dzieł, zarówno sakralnych jak i małych form medalierskich. Artysta urodzony w 1941 r. w Piekarach Śląskich, związany jest od lat ze Stowarzyszeniem Chorzowskich Artystów Plastyków, a jego dzieła można oglądać zarówno w plenerze (przejmujący realistyczny pomnik Bohaterskim Harcerzom Chorzowa 1939-45, abstrakcyjne płaskorzeźby "Uskrzydlone" na budynku  Chorzowskiego Centrum Kultury, który dawniej mieścił Teatr Miejski w Chorzowie, prace w katowickim Parku Leśnym, rzeźby w świętochłowickim parku Skałka), jak i w muzeach ( symbolistyczne"Oczekiwanie" i "Rozwiązanie" w Muzeum Archidiecezjalnym w Katowicach),



 i kościołach (np. sanktuarium św. Floriana w Chorzowie, kościół św. Herberta w Wodzisławiu, kościół w Pszowie, katowickiej Archikatedrze Chrystusa Króla).
Na wystawie w chorzowskiej galerii MM można zapoznać się z pracami z różnych okresów twórczości wykonane w różnych materiałach  (choć zdecydowanie najbardziej efektowne są prace z brązu) i stylach. Mamy tu i portrety dziecięce ("Wojtek"), kobiece ("Portret Anny"), wizerunki polityków (Wojciech Korfanty, Józef Piłsudski), anioły, pegazy (małe formy rzeźbiarskie).


Sale galerii pozwalają wyeksponować te niewielkie kompozycje, które mają subtelną, płynną, niemal secesyjną linię przywodzącą na myśl prace francuskiego artysty Auguste'a Rodina, ale nie pozbawione są  też często rysu dramatycznego (przepiękna ekspresyjna "Bałkańska Niobe").




Wystawa czynna do 26 listopada 2018 r.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Brawurowa premiera "Manekinów" w Operze Wrocławskiej

Obraz
                                                         Foto: Natalia Kabanow   Idąc na premierę MANEKINÓW do Opery Wrocławskiej 1 marca zupełnie nie spodziewałam się dzieła tak wyrafinowanego, tak pełnego niuansów i subtelności schulzowskiego tekstu (wykorzystano opowiadania z cyklu SKLEPY CYNAMONOWE -  Manekiny", "Traktat o manekinach albo Wtóra Księga Rodzaju," "Traktat o manekinach. Ciąg dalszy", "Traktat o manekinach. Dokończenie" ), a przy tym tak nowoczesnego, wzbogaconego multimedialną scenografią, znakomitymi szalenie skomplikowanymi kostiumami (Martyna Cierpisz) przywodzącymi na myśl Teatr Józefa Szajny i dawne spektakle według prozy Witkacego (Teatr Cricot 2 Tadeusza Kantora). Reżyserka Kamila Siwińska stworzyła widowisko niełatwe, pełne współczesnych odniesień, które wraz z muzyką i śpiewem wzbudza w widzu ogrom różnorodnych emocji - od refleksji po zachwyt wizualnymi atrakcjami.  Właściwie, cytując dwie barwne postacie dziewczyn do szyci
Czytaj więcej

"Staram się zbytnio nie intelektualizować swojego malarstwa" — wywiad z argentyńskim malarzem Alejandrem Mariottim

Obraz
W cyklu Wywiad z artystą - Alejandro Mariotti Artystyczne spojrzenie: Jakie były Pana pierwsze świadomie namalowane prace plastyczne? Alejandro Mariotti: Pamiętam trzy z nich, z czasów mojego wczesnego dzieciństwa w Mendozie, w Argentynie. Pierwszy to p ortret nauczycielki wykonany ołówkiem. Kiedy dałem go jej, to zarówno ona jak i wszyscy uczniowie w klasie stwierdzili, że to naprawdę do niej podobne. Ale dla mnie coś było w tym portrecie nie tak. Po chwili wpatrywania się w tą pracę zdałem sobie sprawę, że brakuje nosa. Kolejna praca, namalowana w czasie wojny o Falklandy Malwiny, również wykonana została  ołówkiem. Narysowałem  typowego gaucho (argentyńskiego wiejskiego jeźdźca) na małej drewnianej łódce, atakującego za pomocą swojego „boleadorą” (to kamienie pokryte skórą i połączone sznurkami, których używa się do łapania zwierząt za nogi) angielskiego żołnierza stojącego z karabinem maszynowym na łodzi podwodnej. Ale najważniejszy był mały „plener” dla dzieci w parku w Mendozie.
Czytaj więcej

"Nasze imprezy są flamenco, żyjemy flamenco, śpimy flamenco i jemy flamenco" – wywiad z Tomatito

Obraz
    W cyklu Wywiad z artystą - Tomatito* Artystyczne spojrzenie: Skąd wziął się Pana pseudonim TOMATITO i od kiedy zaczął go Pan używać? Podobno wiąże się to z Pana dziadkiem? Tomatito :  Oczywiście, tutaj ( w Andaluzji - przyp.tłum. ) przodkowie nadają przydomki i stąd on się wziął. Miguel Tomate… wnuk Tomate… Tomatito – od tego wszystko się zaczęło. Artystyczne spojrzenie: Pochodzi Pan z małego miasteczka w Almerii. Jak to się stało, że takie sławy jak Paco de Lucia zainteresowały się Pana umiejętnościami? Jak doszło do Pana współpracy z tym wybitnym gitarzystą flamenco, był Pan przecież wtedy jeszcze bardzo młody? Tomatito: Wyjechałem z Almerii do Malagi i przez jakiś czas mieszkałem w Maladze, tam poznałem Camaróna i Paco de Lucíę. Do Malagi pojechałem bardzo młodo, gdy miałem 10 lat. Artystyczne spojrzenie: Na jakiej gitarze grał Pan na początku? Czy miała swoją nazwę, bo przecież wielu gitarzystów nadaje nazwy swoim gitarom? Kolekcjonuje Pan gitary? Tomatito : Zacząłem od gitary
Czytaj więcej