Artystyczne spojrzenie

Foto: Anna Karpowicz-Westner Właśnie  zaczął się jeden z najdłuższych weekendów w roku, trwający 9 dni, dla tych, którzy wzięli 3 dni urlopu i odpoczywają nad morzem lub w górach, bądź podróżują i zwiedzają miasta takie jak Warszawa, Kraków, Wrocław, Gdańsk czy Sopot. W tym majówkowym klimacie chciałabym polecić wam 5 interesujących wystaw, które warto zobaczyć. W Warszawie prócz takich klasycznych miejsc obleganych przez turystów jak Zamek Królewski, Wilanów czy Łazienki warto wybrać się do Muzeum Narodowego na wystawę "Sztuka Wicekrólestwa Peru" prezentującą wybór 80 eksponatów z gromadzonej od 1966 r. kolekcji Aldo Barbosy-Sterna z niesamowitymi wyrobami ze srebra, a także intrygującymi obrazami religijnymi stanowiącymi mieszankę wpływów kultury prekolumbijskiej i  włoskiego manieryzmu. Foto: mat.pras. MN w Warszawie Ekspozycja ta trwa do 20 maja, a potem będzie ją można obejrzeć w Muzeum Narodowym we Wrocławiu. Wstęp płatny. W długi weekend warszawskie muzeum

Ponad dwieście dzieł Tadeusza Brzozowskiego (1918-1987), oglądać można we wrocławskim Pawilonie Czterech Kopuł. Ten wybitny malarz, rysownik, scenograf, pedagog, w latach 60. XX w. należał do  czołówki artystów europejskich. Wystawa "Tu strzyka, tam łupie, ale rży. A sumienie kąsa. Tadeusz Brzozowski - inspiracje, konteksty, ślady" zorganizowana została w stulecie odzyskania przez Polskę niepodległości. Pretekstem była zbliżająca się setna rocznica urodzin Brzozowskiego (21 października,  dosłownie 3 tygodnie przed 11 listopada w 1918 r.). Na wystawie możemy obejrzeć dwie setki dzieł, w tym wiele z kolekcji rodziny artysty, ale też m.in. z muzeów we Wrocławiu, Warszawie, Poznaniu, Łodzi, Krakowie, Zakopanem, z Galerii Starmacha w Krakowie czy z krakowskiego MOCAKu. Ekspozycja prezentuje zarówno dzieła nigdy dotąd nie pokazywane, ale i te najbardziej klasyczne, charakterystyczne dla twórczości Brzozowskiego. Obok malarstwa, są tu bardzo wczesne rysunki  z lat 3

Willa Decjusza w wiosennej bujnej roślinności otaczającego ją parku gości wystawę prac krakowskiej malarki Beaty Zuba, artystki, która tworzy, dzięki umieszczeniu prac w historycznych wnętrzach, dialog z miejscem. Taki właśnie tytuł nosi ekspozycja, która zaczyna się już przy wejściu, gdzie witają nas schody, zarówno te prawdziwe jak i te namalowane, prowadzące w głąb umieszczonego na zewnątrz obrazu. Będą one powtarzającym się motywem dominującym także we wnętrzu rezydencji, gdzie zaczynamy rozglądać się już na dole - wpatrując się z pewnym niedowierzaniem i zachwytem w błękitne drzwi, tak doskonale dopasowane do otoczenia, jakby  zostały do niego stworzone. To jednak mylne wrażenie - obrazy te to "Szkice z podróży" do Lizbony, która stała się jedną z inspiracji artystki, urzeczonej portugalskimi azulejos, błękitnymi płytkami zdobiącymi domy lizbońskie i do których aluzje odkrywamy wstępując po schodach (tym razem prawdziwych), na pierwsze piętro, gdzie znajduje si

W cyklu Wywiad z artystą - Katarzyna Karpowicz Artystyczne spojrzenie: Wystawa, którą prezentuje Pani w galerii Raven ma tytuł "Teatr rzeczywistości", jak należy to rozumieć? Katarzyna Karpowicz: "Świat jest teatrem, aktorami ludzie, którzy kolejno wchodzą i znikają", tak to rozumiał William Shakespeare, a ja obserwując rzeczywistość w pełni się z nim zgadzam. Artystyczne spojrzenie: Skąd motyw masek, które pojawiają się w pokazywanych obrazach? Czy to maski, które każdy z nas zakłada w różnych sytuacjach, aby na przykład pokazać swoją lepszą stronę, albo uniknąć zranienia? Katarzyna Karpowicz: Motyw maski w moich obrazach pojawiał się jeszcze na studiach w latach 2005-2006, kiedy malowałam martwe natury z czaszkami konia w pracowni profesora Grzegorza Bednarskiego. Te czaszki z martwych natur przerodziły się potem w maski nałożone na autoportret, oraz portrety dzieci. Taki motyw wanitatywny, a może odwrotnie, celebrujący życie, nawiązujący do maski

W ywiad ze Światosławem Lenartowiczem, kustoszem Działu Nowoczesnego Malarstwa i Rzeźby oraz jednym z kurator ów nowej wystawy czasowej "Sytuacja się zmieniła" w Muzeum Narodowym w Krakowie. Artystyczne spojrzenie: "Sytuacja się zmieniła" to wystawa czasowa prezentująca wybrane dzieła polskich artystów z XX i XXI w. Czy wybór tych prac był trudny? Jakie było kryterium, bo na wystawie jest tylko 90 prac, a zasoby muzealne sztuki tego okresu są przecież ogromne? Światosław Lenartowicz: Wykorzystanie sal stałej Galerii Sztuki Polskiej XX wieku na wystawę Stanisława Wyspiańskiego spowodowało, że zabrakło w Muzeum Narodowym miejsca na sztukę XX wieku. Postanowiliśmy, na wzór niektórych muzeów światowych, zrobić wystawę "stu" dzieł reprezentatywnych dla naszej kolekcji, która będzie podtrzymywać pamięć o galerii, ale będzie też zapowiedzią, że galeria w nowym kształcie zostanie w tym miejscu przywrócona za kilka lat. Jak to bywa zazwyczaj w

„Sytuacja się zmieniła” to nowa, czasowa wystawa sztuki polskiej XX i XXI wieku w Muzeum Narodowym w Krakowie. Prezentuje wybór najważniejszych dzieł powstałych od końca XIX wieku (projekty witraży Józefa Mehoffera z 1899 r.,), poprzez prace z pierwszych lat XX w. („Śnieg” Juliana Fałata z 1907 r.), aż do dziś (najmłodsza praca to Wota Natalii Wiernik z 2017 r.). Ekspozycja ta ma przypominać o Galerii Sztuki Polskiej XX wieku, która była ważną częścią muzeum, a w związku z wielkim pokazem twórczości Stanisława Wyspiańskiego została zamknięta. Prezentowana na II piętrze krakowskiego muzeum pokazuje ok. 90 wybranych przez kuratorów dzieł, które nie zostały ułożone w sposób chronologiczny, lecz dają widzowi możliwość oglądania swoistych zestawów, które pozwalają porównać artystów tak zdawałoby się różnych jak Zofia Stryjeńska i czołowy skandalista dwudziestolecia międzywojennego Witkacy. Na wystawie nie brakło dzieł twórców tak znanych jak Józef Pankiewicz i Olga Boznańska, ale i

W cyklu Wywiad  z  artystą - Władysław „Pampel” Szyszko Artystyczne spojrzenie: Dlaczego nazywają Pana Pampel? Władysław Szyszko: Choć mam na imię Władysław, to wielu przyjaciół i znajomych nazywa mnie po prostu Pamplem, co mi się, szczerze mówiąc podoba, gdyż brzmi chyba sympatycznie – no i jest dość oryginalnie. Władysławów przecież wielu, a Pampli..? No właśnie, skąd się to słowo wzięło? Trzeba sięgnąć do dzieciństwa, gdy oglądałem obrazki w książce o rodzinie pluszowych niedźwiadków, gdzie najmłodszy miś zwany był Pampeluszkiem. I tak też mnie przez lata nazywano, zamieniając Pampeluszka w Pampelka, by wreszcie został Duży Pampel. To sympatyczne „przezwisko” jest zresztą wyjątkowo łatwe do wymówienia w obcych językach – szczególnie miło brzmi po francusku. Artystyczne spojrzenie: Czy od dziecka chciał Pan zostać malarzem? Władysław Szyszko: Wychowywałem się z moim kuzynem Jurkiem, chodziliśmy do kina, a potem w domu braliśmy ołówki, kredki, czasem akwar

W galerii Fra Angelico w Katowicach otwarta została wystawa prac Katarzyny Makieły - Organisty "Z natury rzeczy" . Tytuł wystawy jest przewrotny i dwuznaczny. Martwe natury malowane przez krakowską artystkę mają w sobie piękno wanitatywnych obrazów dawnych mistrzów przefiltrowane przez szczególną wrażliwość współczesnej malarki, która bardzo uważnie obserwuje to co ją otacza. Drobne gałązki z kwiatami o delikatnych płatkach, muchy, listki, przedmioty codziennego użytku, chleb, tkaniny ułożone na stołach. Malarstwo, w którym aluzje do sztuki dawnej podkreślone są tytułami - w hołdzie Masacciowi, w hołdzie Zurbaranowi. Na obrazach kolory czyste, nasycone, przyciągają wzrok i nie pozwalają się oderwać od tych subtelnych, czasem maleńkich rozmiarami prac, na których uwiecznione są fragmenty pracowni, cienie, krzesło. Niektóre prace mają niemal mistyczną, religijną wymowę. "W  Emaus", "Martwa natura z kropidłem"... Artystka starannie wykańcza obrazy nada

Katalog "Z drugiej strony rzeczy. Polski dizajn po roku 1989" , pod redakcją Czesławy Frejlich z fotografiami Bartosza Cygana to wydawnictwo towarzyszące wystawie w krakowskim Muzeum Narodowym. Obszerna 520- stronicowa publikacja zawierająca część ilustracyjną oraz eseje z omówieniami różnorodnych tendencji i reprezentujących je obiektów w polskim dizajnie ostatnich trzydziestu lat. Zawiera z 7 tekstów: "Od wzornictwa do dizajnu" Czesławy Frejlich, "Niezrealizowana obietnica modernizmu" Agaty Szydłowskiej, "Uwikładnie w nowoczesność: o tożsamości rzeczy zaprojektowanych" Ewy Klekot, "Wieści skądinąd. O recepcji polskiego dizajnu około roku 1990", "Rzeczy/wistość. Dizajn w relacjach społecznych" Doroty Jędruch, "Sztuka wzornictwa. Polska ceramika użytkowa po 1989 roku" Bożeny Kostuch oraz "Rzecz od przemysłu" Tomasza Wiktorskiego. Ta część poprzedzona jest wstępem Andrzeja Szczerskiego, wicedyrektora krako

W najlepszej ubiegłorocznej dziesiątce katalogów wystaw czasowych miejsce 8 zajął katalog do wystawy " Onna-piękno-siła-ekstaza " przygotowany do wystawy drzeworytów i malarstwa japońskiego z kolekcji  Muzeum Narodowego w Krakowie, którą to ekspozycję można było oglądać od lutego do maja 2017 r. Dwujęzyczny, 128-stronicowy  polsko-angielski katalog w miękkiej okładce, na której widnieje fragment barwnego drzeworytu Kitagawy Utamaro "Kobieta pisząca list" z serii Pięć typów pięknych kobiet (wykonany ok.1803-1804 r.),  pod redakcją Beaty Romanowicz, podzielony został na dziewięć części oraz  bibliografię. Część pierwsza "Portrety pięknych kobiet" to omówienie bijinga, jednej z podstawowych kategorii tematycznych w sztuce japońskiej, od  prac Suzukiego Harunobu  uwieczniającego ideał drobnych delikatnych kobiet pogrążonych w zadumie, aż po dojrzały okres ukiyo-e reprezentowany przez twórczość takich mistrzów jak Kiyonagi, Toyokuni czy najbar

Jan Szancenbach był synem malarki, uczennicy Olgi Boznańskiej. W latach 1940-1942 kształcił się w Szkole Przemysłu Artystycznego, pod kierunkiem takich profesorów jak Ludwik Wojtyczko, Józef Mehoffer i Andrzej Jurkiewicz. Lata 1942-1945 spędził na samokształceniu w kontaktach z kolegami: Tadeuszem Brzozowskim, Andrzejem Cybulskim, Wojciechem Hasem, Bronisławem Pawlikiem. W roku 1945 przyjęty został na drugi rok studiów w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, gdzie studiował w pracowniach profesorów Wojciecha Weissa, Eugeniusza Eibischa, Ludwika Gardowskiego. W 1948 roku uzyskał absolutorium, a w 1952 roku dyplom. Od 1948 roku był asystentem w pracowniach: E. Eibischa i L. Gardowskiego. Był pedagogiem i wychowawcą wielu uznanych artystów, dziekanem Wydziału Malarstwa ASP w Krakowie, prorektorem i rektorem ASP w Krakowie przez dwie kadencje (do 1993 roku). Działał w „Bratniaku”, ZPAP i TPSP w Krakowie. W latach 80. XX. wieku zainicjował rozbudowę Akademii Sztuk Pięknych w Krakowi