Skarby urojone - wystawa Miłosza Wnukowskiego

Wystawa prac Miłosza Wnukowskiego w CKK w Katowicach stanowi połączenie sztuki (malarstwo, rzeźba) z archeologią. Jest próbą  odtworzenia świata, którego już nie ma. Świata odnalezionego, posklejanego, ułomnego, ale dzięki temu tym cenniejszego. Zwykłe skorupy wykopane w ziemi, można by było skomentować kącik w katowickiej Galerii  Pustej, gdzie  niczym na śmietniku leżą połamane naczynia. Osiołek - rzeźba, posklejana z kawałków podobnie jak obraz przedstawiający antyczną wazę zrekonstruowaną z odnalezionych fragmentów. Współczesne rzeźby, których brak rąk i dziwne poskręcane pozy, sprawiają wrażenie, że jest to jakieś archeologiczne znalezisko, podobnie jak wydrążony pień drzewa, którego wnętrze Miłosz Wnukowski bardzo pracowicie artystycznie "opracował."
Miłosz Wnukowski fikcyjnie odtwarza archeologiczną rzeczywistość. Brutalną jak na obrazie z psami uwięzionymi w klatce i zagryzającymi się wzajemnie, o czym świadczą kości porzucone obok (kości współbratymców?). Niewyraźną niczym czaszka namalowana na czarnym tle ogromnego obrazu, sugerująca znalezisko z prehistorii. Wołającą o pomoc, odkrycie, wyciągnięcie na powierzchnię niczym palce na zielonym obrazie z lasem rąk uniesionych gdzieś z wnętrza...
"Skarby urojone" to wizja archeologii widziana oczami artysty,  umieszczającego w  gablotach jakieś zardzewiałe fragmenty narzędzi, które jednoznacznie przywodzą na myśl ekspozycje z muzeów archeologicznych prezentujące różne odkrycia.
Dlaczego skarby - wiadomo, ale dlaczego urojone? Być może dlatego że nie sposób idealnie odtworzyć dawnych przedmiotów  w dawnym kształcie, choć możliwości współczesnej archeologii sa ogromne i zrekonstruowanie postaci na podstawie fragmentów są jak najbardziej możliwe. Jednak czym lub kim jest zrekonstuowana z kawałków waza, rzeźba czy postać odtworzona na podstawie znalezionych kości i czaszki? Fantomem, urojeniem, bo życia nie sposób przywrócić.
Interesująca wystawa, na której miłośnicy archeologii mają spory materiał do refleksji.
Ekspozycja czynna będzie w katowickiej Galerii Pustej w Centrum Kultury Katowice do 10 stycznia 2016 r..

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Brawurowa premiera "Manekinów" w Operze Wrocławskiej

Obraz
                                                         Foto: Natalia Kabanow   Idąc na premierę MANEKINÓW do Opery Wrocławskiej 1 marca zupełnie nie spodziewałam się dzieła tak wyrafinowanego, tak pełnego niuansów i subtelności schulzowskiego tekstu (wykorzystano opowiadania z cyklu SKLEPY CYNAMONOWE -  Manekiny", "Traktat o manekinach albo Wtóra Księga Rodzaju," "Traktat o manekinach. Ciąg dalszy", "Traktat o manekinach. Dokończenie" ), a przy tym tak nowoczesnego, wzbogaconego multimedialną scenografią, znakomitymi szalenie skomplikowanymi kostiumami (Martyna Cierpisz) przywodzącymi na myśl Teatr Józefa Szajny i dawne spektakle według prozy Witkacego (Teatr Cricot 2 Tadeusza Kantora). Reżyserka Kamila Siwińska stworzyła widowisko niełatwe, pełne współczesnych odniesień, które wraz z muzyką i śpiewem wzbudza w widzu ogrom różnorodnych emocji - od refleksji po zachwyt wizualnymi atrakcjami.  Właściwie, cytując dwie barwne postacie dziewczyn do szyci
Czytaj więcej

"Staram się zbytnio nie intelektualizować swojego malarstwa" — wywiad z argentyńskim malarzem Alejandrem Mariottim

Obraz
W cyklu Wywiad z artystą - Alejandro Mariotti Artystyczne spojrzenie: Jakie były Pana pierwsze świadomie namalowane prace plastyczne? Alejandro Mariotti: Pamiętam trzy z nich, z czasów mojego wczesnego dzieciństwa w Mendozie, w Argentynie. Pierwszy to p ortret nauczycielki wykonany ołówkiem. Kiedy dałem go jej, to zarówno ona jak i wszyscy uczniowie w klasie stwierdzili, że to naprawdę do niej podobne. Ale dla mnie coś było w tym portrecie nie tak. Po chwili wpatrywania się w tą pracę zdałem sobie sprawę, że brakuje nosa. Kolejna praca, namalowana w czasie wojny o Falklandy Malwiny, również wykonana została  ołówkiem. Narysowałem  typowego gaucho (argentyńskiego wiejskiego jeźdźca) na małej drewnianej łódce, atakującego za pomocą swojego „boleadorą” (to kamienie pokryte skórą i połączone sznurkami, których używa się do łapania zwierząt za nogi) angielskiego żołnierza stojącego z karabinem maszynowym na łodzi podwodnej. Ale najważniejszy był mały „plener” dla dzieci w parku w Mendozie.
Czytaj więcej

"Nasze imprezy są flamenco, żyjemy flamenco, śpimy flamenco i jemy flamenco" – wywiad z Tomatito

Obraz
    W cyklu Wywiad z artystą - Tomatito* Artystyczne spojrzenie: Skąd wziął się Pana pseudonim TOMATITO i od kiedy zaczął go Pan używać? Podobno wiąże się to z Pana dziadkiem? Tomatito :  Oczywiście, tutaj ( w Andaluzji - przyp.tłum. ) przodkowie nadają przydomki i stąd on się wziął. Miguel Tomate… wnuk Tomate… Tomatito – od tego wszystko się zaczęło. Artystyczne spojrzenie: Pochodzi Pan z małego miasteczka w Almerii. Jak to się stało, że takie sławy jak Paco de Lucia zainteresowały się Pana umiejętnościami? Jak doszło do Pana współpracy z tym wybitnym gitarzystą flamenco, był Pan przecież wtedy jeszcze bardzo młody? Tomatito: Wyjechałem z Almerii do Malagi i przez jakiś czas mieszkałem w Maladze, tam poznałem Camaróna i Paco de Lucíę. Do Malagi pojechałem bardzo młodo, gdy miałem 10 lat. Artystyczne spojrzenie: Na jakiej gitarze grał Pan na początku? Czy miała swoją nazwę, bo przecież wielu gitarzystów nadaje nazwy swoim gitarom? Kolekcjonuje Pan gitary? Tomatito : Zacząłem od gitary
Czytaj więcej